တီဟိလ္ကာ၊ သူရိယေန၀န္းနဲ႔ အင္ဗက္စ္တီဂိတ္ သတင္းသမား..

သတင္းေထာက္ ကိုညိဳ--ေရးသည္။

မၾကာေသးခင္က ရန္ကုန္သြားလည္ျပီး ေနာ္ေ၀းျပန္ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ကိုထက္ေအာင္ေက်ာ္ နဲ႔ ကိုသူရိန္တို႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရန္ကုန္ထုတ္ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ တခ်ိဳ႔ ဖတ္ရပါတယ္..။ ခုတေလာ အ၀ါေရာင္ဂ်ာနယ္လို႔ နာမည္ၾကီးျပီး ေရာင္းအားေကာင္းတဲ့ သူရိယေန၀န္းလည္းပါတယ္။ သူကေတာ့ တျခားဂ်ာနယ္ေတြထက္ မ်က္နွာဖံုးကိုယ္က အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္ စာလံုးၾကီးေတြနဲ႔ ျပဴးျပဴးျပဲျပဲေဖာ္ျပျပီး မ်က္နွာဖံုးမွာေရာ အတြင္းစာမ်က္နွာေတြေရာ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ဒီဇိုင္းေခါင္းစဥ္ကိုယ္က စာမ်က္နွာျပည့္လုနီးပါး ေဖာ္ျပထားေတာ့ နာမည္ေတြ အၾကီးၾကီး ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အတြင္းစာမ်က္နွာမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ တျခား ဂ်ာနယ္ေတြ သတင္းစာေတြထက္ စကားလံုးေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေရးရဲ ေဖာ္ျပရဲတာေတြျမင္ရသလို ခရိုနီေတြ၊ အစိုးရ၀န္ၾကီးတခ်ိဳ႔၊ ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ရဲ႔ မတရားစီးပြားျခစားမႈေတြ ဖြင့္ခ်ထားတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ျပည္သူေတြ ခံစားေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေဖာ္ျပတဲ့ သတင္းနဲ႔ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ၊ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။

ေခတ္အေျပာင္းမွာ ျမန္မာ့စာနယ္ဇင္းေလာကရဲ႔ ေျဖေလွ်ာ့မႈတခ်ိဳ႔ ေတြ႔လာရတယ္။ တခ်ိန္က စာေပကင္ေပတိုင္လို႔ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ ျမည္တြန္ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့တဲ့ မလိုလားအပ္တဲ့ အဖဲြ႔လည္း ရုတ္သိမ္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ Self Sensorship မိမိဖာသာ ထိမ္းခ်ဳပ္တည္းျဖတ္ရတဲ့ တာ၀န္ယူရဲမႈကိုေတာ့ ၾကံဳလာရပါတယ္။ ဒါကလည္း က်င့္၀တ္တစ္ပါးမို႔ ယူသင့္လိုက္နာသင့္တဲ့ တာ၀န္ပါ။ ဒီကေန႔ စာနယ္ဇင္းေလာကဆိုတာက ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်သူ အမ်ားအျပားမို႔ အရည္အေသြး၊ စံခ်ိန္မမွီတာေတြလည္း ရိွေနတာ မဆန္းသလိုပါပဲ။ အဆိုးဆံုးက ေငြရိွ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ရိွေနသူေတြတခ်ိဳ႔ရဲ႔ မီဒီယာေလာကအေပၚ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားလိုမႈပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ အေတြးအေခၚနဲ႔ အသိပညာေတြ သတင္းမွန္ေတြ ေပးရမယ့္အစား မိမိတို႔ အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရသြန္းတဲ့ ေစတနာကြက္ၾကားေတြပဲ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ မီဒီယာအက်ိဳးေမ်ာ္ကိုးလို႔ျဖစ္ေစ၊ မီဒီယာအေပၚ ေစတနာပါပါနဲ႔ ျမွင့္တင္ အားေပးလိုတဲ့ စိတ္ေတြ ေတာ့ ထင္ထင္းရွားရွားမျမင္ရပါဘူး။ တက္သာဆုတ္တာ သိုင္းကြက္နင္းေနတာပဲျမင္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ပုလင္းတူဗူးဆို႔ ျမိန္ေရရွက္ေရ ရိွခဲ့သူေတြက သူတို႔ရဲ႔ ရာဇ၀တ္မႈေတြ၊ မတရားျခစားမႈေတြ၊ ခိုး၀ွက္သိုေလွာင္ထားမႈေတြကို မေပၚလာေအာင္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ကာကြယ္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မီဒီယာေတြကို လက္ဦးမႈယူ ေမာင္ပိုင္စီးထားၾကတယ္။ ခရိုနီေတြ ခ်ယ္လွယ္ေနတ့ဲ ဒီကေန႔မီဒီယာေလာကကို နတ္ဆိုးေတြ ကခုန္ေနတဲ့ မီဒီယာလို႔ပဲ အမည္ေပးရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ္ကတိုက္ယူလို႔ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းမဟုတ္ဖဲ သူတို႔က ဖြင့္ေပး၊ ခင္းေပးတဲ့ ေနရာေလးတခုေပၚမွာ ရပ္တည္ေနရတာမို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ရိွမွာပဲေလ..ဆိုျပီးေတာ့ ရေသ့စိတ္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀င္မက်။
မနွစ္က နို၀င္ဘာလကုန္ခါနီး ျပည္တြင္းစာနယ္ဇင္းသမားတခ်ိဳ႔ နဲ႔ ေအာ္စလိုမွာ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရတယ္။

စာနယ္ဇင္းေကာင္စီက ကိုေဇာ္သက္ေထြးက “က်ေနာ္တို႕ရေနတာ Freedom (လြတ္လပ္မႈ) မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ Liberalization (တင္းက်ပ္မႈမ်ားေျဖေလွ်ာ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး) ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မီဒီယာမွာလည္း က်ေနာ္တို႕ရေနတာက ဆင္ဆာအဖဲြ႔ဖ်က္သိမ္းသြားျပီး လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေ၀ခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္တခ်ိဳ႔ ရေနေပမဲ့ Freedom of expression (လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္) ကို Law (ဥပေဒ) အရ ရထားတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ လက္ရိွ နိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ Give and Take (အေပးအယူအရ) ရထားတာျဖစ္တယ္။ ဥပေဒအရ တရား၀င္ရရိွဖို႔ လႊတ္ေတာ္ကိုတင္ထားပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳျပီးျပီ၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္က ျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔လုပ္ထားတယ္၊ ဒါကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ အတည္ျပဳျပီးတဲ့ အခါက်မွ ဥပေဒအရ အတည္ျပဳျပီးတဲ့ Freedom of expression ကို ရမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလကို ျဖတ္သန္းျပီးတဲ့အခါ အခုသြားေနတာက Evolution (အဆင့္ဆင့္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာင္းလဲမႈ) နဲ႔ ေရြ႔ေနတာ။ အေျခအေနက အေျခအတင္ေတြ ေျပာေနၾကရတယ္။ ျပည္တြင္းမွာလည္း တကယ့္ကို ကေသာင္းကနင္းပဲ” လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ သက္တမ္း၃နွစ္ဟာ ကို႔ယို႔ကားယား၊ ကေသာင္းကနင္းနွစ္မ်ားလို႔ ဆိုရမွာပါ။

အဲဒီလို ဘယ္ဥပေဒကမွ စာနယ္ဇင္းေလာကအေပၚ တိတိက်က်နဲ႔ ျပဌာန္းျပီး အကာအကြယ္မေပးနိုင္ေသးတဲ့ အကြက္ရွာ အခ်ိန္ဆဲြ စပ္ကူးမတ္ကူး ကာလမ်ိဳးမွာ သူရိယေန၀န္းရဲ႔ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ ရင္ဘတ္ဖြင့္ျပီးတိုက္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ အရမ္းကာေရာ လက္ခုတ္လက္၀ါးမတီးခ်င္ေတာင္ သတိထားျပီး ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ထားေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ တခ်ိန္က စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့အခ်ိန္ ျပည္သူပိုင္ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမုန္သတင္းစာေတြကိုေတာင္ စစ္၀ါဒျဖန္႔လက္နက္လိုသံုးျပီး ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလည္း ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ သေဘာမ်ိဳး ဆဲေရး တိုင္းထြာတဲ့အထိ လုပ္ရက္တာပဲေလ၊ ျမက္ခင္းသစ္လို မဂၢဇင္း (ဒီမိုေတြက ႏြားစားက်က္လို႔ နာမည္ေပးတယ္) ေတြေရာ၊ ရုပ္ရွင္ ဗြီဒီယိုေတြကေရာ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုကို ေသးသိမ္ေအာင္ ၀ါဒျဖန္႔ျပီး စာနယ္ဇင္းေလာကၾကီးကို လိုသလိုပံုဖ်က္ခဲ့ၾကတာပဲ ဆိုေတာ့ ဒီကေန႔ သူရိယေန၀န္း ေျပာတာေလာက္က အကင္းေလးပါ။ သူရဲေဘာေၾကာင္သူ၊ အခြင့္အေရးရွာသူေတြထူေျပာတဲ့ ေခတ္ပ်က္ၾကီးမွာ သူရိကေန၀န္းကို ဒီကေန႔အခ်ိန္ လူၾကိဳက္မ်ားတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ခရိုနီေတြကို ေျဗာင္ဖြင့္ခ်တိုက္ခဲ့တဲ့ မနွစ္က ေအာက္တိုဘာလ ေနာက္ဆံုးပတ္ထဲမွာပဲ ကိုမိုးဟိန္းတို႔ ရဲ႔ အယူအဆမတူတဲ့ ရွယ္ရာအကဲြအျပဲ သတင္းေတြထြက္လာပါတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ၈၈နိုင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ ေတာခို၊ ေထာင္ထြက္၊ နိုင္ငံျခားျပန္ နိုင္ငံေရးအုပ္စုေတြနဲ႔ ၀ိုင္းဖဲြ႔ျပီး သူရိယေန၀န္းနာမည္နဲ႔ ဂ်ာနယ္သစ္ဟာ ျမန္မာ့စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ခ်ြန္ျပီးထြက္လာပါတယ္။ သိပ္ျပီး နာမည္ေကာင္း က်င့္၀တ္ေကာင္းေတြနဲ႔ခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေပါက္ကရထိုင္ေျပာတဲ့ အတင္းအဖ်င္း သတင္းဆန္ဆန္ေတြပဲလို႔ ၾကိဳဆိုေ၀ဖန္သံေတြနဲ႔ပါ။ တကယ္လည္း ဒီဂ်ာနယ္က အဲလို အတင္းအဖ်င္းဆန္ဆန္ အေရးအသားေတြျမင္ရပါတယ္။ ဦးေတဇကေတာင္ ဒီဂ်ာနယ္ကို တရားစဲြမယ္ ဘာညာေျပာခဲ့ေသးတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ကေရာ တခ်ိန္က တရားဥပေဒအတိုင္း နည္းလမ္းမွန္မွန္ စီးပြားရွာခဲ့သူမွ ဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာပါ။

အဆိုးတိုင္းမွာ အေကာင္းပါ၊ အေကာင္းတိုင္းမွာ အဆိုးရိွ ဆိုသလို သူရိယေန၀န္းမွာ အရာရာတိုင္း ဆိုးရြားေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတိက်တဲ့ သတင္းအရင္းအျမစ္နဲ႔ အခ်က္အလက္က်က်ေဖာ္ျပမႈ အားနည္းေနတာပါ။ ျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ Investigation (စံုစမ္းေလ့လာစစ္ေဆးမႈ) လုပ္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဖဲ အေပၚယံ ေဖာ္ထုတ္မႈေတြသာျဖစ္တယ္။ သူရိယထက္ ပိုမို သိထားတဲ့ သတင္းသမားေတြက မေျပာရဲ၊ မေဖာ္ျပရဲေတာ့ မ်က္ကန္းေတြၾကား တဖက္ကန္းသူက ဗိုလ္ျဖစ္လာသလိုေပါ့။ အယ္ဒီတာကိုမိုးဟိန္းတို႔ရဲ႔ ကိုယ္သိသေလာက္ ျပန္ေျပာရဲတဲ့ သတၱိကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ေကာင္းမြန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ေစခ်င္လို႔ပါ..။ အဲဒါကေတာ့ ဒီကေန႔သူရိယေန၀န္း ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ Investigative က်က်နနနဲ႔ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ဖို႔ပါ။ ေျပာရတာလြယ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔လုပ္ရတာခက္မွန္း၊ အႏၱရာယ္နီးမွန္းလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ၊ သုေသသနေတြ၊ သတင္းအရင္းအျမစ္နဲ႔ Investigator လို႔ေခၚတဲ့အလြတ္စံုေထာက္၊ အတြင္းလူေတြ လိုမွာျဖစ္သလို ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြလို လူအရင္းအျမစ္နဲ႔ ေငြအရင္းအျမစ္လည္းလိုအပ္မွာေသခ်ာပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ အာဏာပိုင္အစိုးရေတြ၊ ခရိုနီေတြရဲ႔ ျငိဳျငင္မႈနဲ႔ တုန္႔ျပန္ခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ အိႏိၵယမွာၾကံုေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဥပမာေပးျပီး ခြန္အားပါေပးလိုပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ မတ္လ ၁၄ရက္ ၂၀၀၁ခုနွစ္မွာ အိႏိၵယအေျခစိုက္ သတင္းစာေတြနဲ႔ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ မီဒီယာေတြကေန အစိုးရ၀န္ၾကီးေတြ အရာရိွေတြရဲ႔ ျခစား လဂ္စားမႈေတြကို တခုျပီးတခု၊ ပီပီျပင္ျပင္ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ အေထာက္အထားေတြနဲ႔တကြ ဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ အိႏိၵယ တနိုင္ငံလံုး သာမက တကမၻာလံုး အုပ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ သတင္းေတြထဲမွာ အာဏာရပါတီ ဥကၠဌ နဲ႔ ၀န္ၾကီးဌာနေတြရဲ႔ ျခစားမႈေတြ၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးဌာနရဲ႔ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ကေန လက္နက္၀ယ္ယူ ေရာင္းခ်မႈ၊ ခရစ္ကက္အားကစားေလာကရဲ႔ လဂ္ေပးလဂ္ယူမႈနဲ႔ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္က လဂ္ေပးလဂ္ယူမႈေတြကို တိတ္တဆိတ္ခိုးရိုက္ထားတဲ့ ကင္မရာနဲ႔ ရုပ္သံေတြအသံုးျပဳျပီး သက္ေသျပေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဥပမာ Bharatiya Janta Party (BJP) ကဥကၠဌ Bangaru Laxman ကို နွစ္သစ္ကူး အေသးသံုးလက္ေဆာင္ အျဖစ္ ရူပီး တစ္သိန္းခဲြ (ေဒၚလာ၂၄၀၀) ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးဌာန အရာရိွတခ်ိဳ႔ဆီ အတြက္ ေဒၚလာ ၁၆၀ နဲ႔ ေဒၚလာ ၉၆၀၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးဌာန ၀န္ၾကီး မစၥတာ ေဂ်ာ့ဖာနန္ေဒ့ခ်္ ရဲ႔ ပါတီျဖစ္တဲ့ Samata ပါတီ ဥကၠဌ Jaya Jaitley ဆီေတြ႔ျပီး ရူပီး ၃သိန္း (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄၈၀၀) စသျဖင့္..စသျဖင့္ေပးခဲ့တယ္။

သူတို႔ရဲ႔ စစ္ဆင္ေရးကို Operation West End လို႔နာမည္ေပးခဲ့တဲ့ တဟီလ္ကာ သတင္းဌာနက အထူးသတင္းေထာက္ (၂) ေယာက္ကေတာ့ မက္သရူးစံျမဴးလ္ (Mathew Samuel) နဲ႔ အနုရုဓၵဘဟာလ္ (Aniruddha Bahal) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ စီမံကိန္းကို ၂၀၀၀ခုနွစ္ကတည္းကစခဲ့တယ္။ တည္ၾကက္အျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ လဂ္ေငြအတြက္ အိႏိၵယ ရူပီးေငြ ၁၅သိန္း (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၄၀၀၀) ရင္းနွီးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဒီထက္ေငြမ်ားမ်ား ရင္းနွီးနိုင္ရင္ ဒီထက္ပိုျပီး အမႈမွန္ေတြ ေဖာ္ထုတ္နိုင္မယ္လို႔သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ျပည့္မွာ Tehelka အြန္လိုင္း သတင္းဌာန ၀က္ပ္ဆိုဒ္ကို စတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ Tarun Tejpal က ေျပာပါတယ္။ သူတို႔အဖဲြ႔ဟာ NDA (အမ်ိဳးသားဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖဲြ႔ - အိႏိၵယအစိုးရ) ထဲက ထိတ္တန္း နိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေတြ႔ခဲ့သလို ၂၀၀၁ကစလို႔ Operation West End ဆိုျပီး အိႏိၵယ နိုင္ငံေရးပါတီ၊ စစ္တပ္၊ အားကစား၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး နယ္ပယ္အသီးသီးထဲ ၀င္ေရာက္ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္မႈေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ နိုင္ငံေရးပါတီအၾကီးအကဲေတြ၊ စစ္ဘက္ အရပ္ဘက္၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လိႈ႔၀ွက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျပီး လဂ္ေပးမႈေတြျပဳလုပ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္။ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ေတြ႔ျပီး လက္နက္ပဲြစား (အတု) လုပ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လန္ဒန္ က West End လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ Regent Street ကကုမၼဏီပိုင္ရွင္ေတြလို ပိပိရိရိဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုေလ့လာစံုစမ္း ေဖာ္ထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ အစိုးရဟာ အထူးတရားစီရင္ေရးေရးနဲ႔ စံုစမ္းစစ္ေဆးဘို႔ တရားေရး၀န္ထမ္းေတြပါတဲ့ အထူးအဖဲြ႔တဖဲြ႔ ဖဲြ႔လိုက္တယ္။ ပါ၀င္ပတ္သက္သူေတြ၊ နီးစပ္သူေတြကို ဆင့္ေခၚျပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြ အျမန္ဆံုးလုပ္ရတယ္။ အက်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့ အာဏာရ အစိုးရရဲ႔ BJP ပါတီဥကၠဌ Laxman အပါအ၀င္၀ါရင့္နိုင္ငံေရးသမားၾကီး (၅) ဦး ေနာက္တေန႔မွာပဲ ရာထူးကနႈတ္ထြက္သြားၾကတယ္။ အာဏာရပါတီ အင္အားခ်ိနဲ႔သြားတယ္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးလည္း ရာထူးကနႈတ္ထြက္ဖို႔ ဖိအားေပးခံရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း တုန္႔ျပန္ခံရတာေတြရိွပါတယ္။ အစိုးရဘက္က ျပန္လွန္ တရားစဲြတာ၊ အစိုးရၾသဇာခံမီဒီယာေတြက ရံႈခ်ျပစ္တင္တာ၊ ေ၀ဖန္တာေတြလည္းခံရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ သူတို႔သတင္းဌာန ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ ရခဲ့ျပီး တဟီလ္ကာ အြန္လိုင္းသတင္းဌာနကလည္း ၂၀၀၄မွာ သတင္းစာနဲ႔ ၂၀၀၇မွာ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀တဲ့အထိ အရိွန္ၾသဇာၾကီးသြားတယ္။ ဆုလဒ္ေတြလည္းရခဲ့တယ္။ ဥပမာ ၂၀၀၇ ခုနွစ္မွာကမၻာေက်ာ္ ဂါးဒီးယန္း သတင္းစာတိုက္က တီဟီလ္ကာ သတင္းအဖဲြ႔ကို အိႏိၵယ ထိတ္တန္းသတင္းဆုေတြ ေပးခဲ့သလို ၂၀၁၀၊ ၂၀၁၁၊ ၂၀၁၂ ေတြမွာလည္း အိႏိၵယရဲ႔ သတင္းမီဒီယာဆိုင္ရာ ထိတ္တန္းအဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႔ ဆုခ်ီးျမွင့္မႈေတြခံခဲ့ရတယ္။ ဒီကေန႔အထိလည္း၊ ျခစားမႈ၊ အုပ္စုဖဲြ႔မုဒိန္းက်င့္မႈ၊ လူသတ္မႈ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ အားကစားနယ္ပယ္က အာဏာပိုင္ အဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႔အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈ၊ လဂ္ေပးလဂ္ယူမႈ ေတြကို အစဥ္တစိုက္ ေဖာ္ထုတ္ေပးေနပါတယ္။ (စိတ္၀င္စားသူေတြ www.tehelka.com ကို သြားေရာက္ ေလ့လာနိုင္ပါတယ္)

ဆိုလိုတာက က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံမွာ အင္ဗက္စ္တီဂိတ္ လုပ္ျပီး စနစ္တက် အေထာက္အထားခိုင္ခိုင္နဲ႔ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေရးသားတဲ့ သတင္းသမားေတြ၊ သတင္းစာေတြ မ်ားမ်ားေပၚလာဖို႔လိုတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းစနိုင္ငံတိုင္း အာရွနဲ႔ အာဖရိက၊ အေရွ႔ဥေရာပ နိုင္ငံေတြမွာပါ ျဖစ္ေပၚေနက်ပါ။ ျမန္မာျပည္က်မွ သတင္းသမားေတြ အေၾကာက္ၾကီးျပီး ရြာလြန္ရြက္တိုက္ေနလို႔မျဖစ္ပါ။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔တေတြ ျပည္ပ ေရဒီယိုေတြကေန အထဲက သတင္းစာဆရာၾကီးေတြ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂဇင္းသမားေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး ျမန္မာ့မီဒီယာေလာက ပိုမိုပြင့္လင္းလာေစဘို႔ နဲ႔ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႔ ျခစားမႈေတြ၊ လဂ္ေပးလဂ္ယူမႈနဲ႔ စစ္ဆင္ေရးေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို အခက္အခဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက ေဖာ္ထုတ္ သတင္းလႊင့္ခဲ့တယ္။ တခါတေလ ေလလိႈင္းမွာ ၃ မိနစ္ေလာက္သာ ၾကာမဲ့ သတင္းတပုဒ္ကို ခိုင္ခိုင္လံုလံု ေရးသားအသံလႊင္နိုင္ဖို႔ လနဲ႔ခ်ီ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ စာနယ္ဇင္းေလာကဖိနွိပ္မႈမ်ားနဲ႔ ဆင္ဆာဘုတ္ရဲ႔ ျခစားမႈ၊ မူဆယ္နယ္ျခားဂိတ္ျခစားမႈ၊ တပ္မေတာ္သားမ်ားရဲ႔ လက္နက္နဲ႔က်ီဆံ တဖက္နိုင္ငံသူပုန္ေတြဆီ ေမွာင္ခိုေရာင္း၀ယ္မႈ၊ ေနျပည္ေတာ္ျမိဳ႕ေတာ္သစ္စီမံကန္း၊ ဘ၀သစ္စီမံကိန္းေခၚ ကေဘာ္ေဒသ ရဲဘက္ အက်ဥ္းစခန္းအေျခအေနမွန္၊ ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈ၊ စတဲ့..စတဲ့ သတင္းေတြဟာ က်ေနာ့အဖို႔ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေငြကုန္ခံျပီး ဆက္သြယ္စံုစမ္းျပီး မ်က္ျမင္ေတြ၊ အတြင္းလူေတြ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားနဲ႔အတူ ေဖာ္ထုတ္ အသံလႊင့္ခဲ့ရတာပါ။

ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ ျပည္တြင္းထဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားလာလႈပ္ရွားျပီး သတင္းယူေနတဲ့ ေရဒီယိုသတင္းဌာနေတြဟာ ဟိုတခ်ိန္ကလို စံုစမ္းေလ့လာ အခ်ိန္ယူျပီး ေဖာ္ထုတ္ရတဲ့ သတင္းမ်ိဳးေတြ အသံလႊင့္တာသိပ္မေတြ႔ရပါ။ အစိုးရအာဏာပိုင္ေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္မေပးမွာကို ေၾကာက္ရံြ႕ေနပါတယ္။ တခ်ိန္က ျပည္ပကေန တယ္လီဖံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္သတင္းယူတာကမွ အလုပ္ျဖစ္ေနျပီး အထဲေရာက္ေတာ့ ခ်ာတူးလန္ကုန္တယ္လို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေရဒီယို သတင္း အယ္ဒီတာတေယာက္က ျပန္ျငီးျပတယ္။ ျပည္ပအေျခစိုက္တဲ့ သတင္းဌာနေတာင္ အဲ့ဒီေလာက္ ပူပန္စိုးရိမ္ေနမွေတာ့ ျပည္တြင္းအေျခစိုက္ သတင္းဌာနေတြေၾကာက္လန္႔တာကို အျပစ္တင္ရမွာေတာင္ အားနာရေတာ့မလိုလိုပါ။ ဟိုတုန္းက ျပည္တြင္းကို သတင္းေထာက္ေတြေမြးျပီး တိတ္တဆိတ္ စပိုင္ ကင္မရာအေသးစားေလးေတြ (ဦးထုတ္၊ ၾကယ္သီး၊ နာရီ ပံုစံ ကင္မရာမ်ား) နဲ႔ သတင္းေတြ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ခဲရာခဲဆစ္ ေဖာ္ထုတ္ၾကေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာ အသံုးမျပဳေတာ့လို႔စပိုင္ ကင္မရာေတြ ဖံုတက္ေနပါျပီလို႔ ေျပာတဲ့ သတင္းေထာက္လည္းရိွပါတယ္။

အေနေခ်ာင္မယ့္သတင္းေတြနဲ႔ တင္းတိမ္ေနၾကတယ္။ အင္းယားျမိဳင္ ၅ ေလာင္းျပိဳင္သတ္ျဖတ္မႈ၊ ေနျပည္ေတာ္ အတြင္းေရး၊ လက္ပံေတာင္း ပေရာဂ်က္၊ ျမစ္ဆံုပေရာဂ်က္၊ ရခိုင္ဓာတ္ေငြ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေတြရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈနဲ႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပအရင္းအနွီး စတဲ့ ထင္သာျမင္သာရိွေနတဲ့ သတင္းေတြေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက သတင္းဌာနေတြဘက္ကလည္း တိတ္တဆိတ္ သတင္းနိႈက္ယူတာ၊ စပိုင္ ကင္မရာသံုး သတင္းေဖာ္ထုတ္တာက (အႏၱရာယ္ရိွတာ၊ မရိွတာအသာထား) ဒီလုပ္ရပ္ဟာ သတင္းက်င့္၀တ္ နဲ႔ မေလွ်ာ္ညီပါဘူးလို႔ ကိုယ္က်ိဳးကြယ္ကာ ဆင္ျခင္မ်ိဳးေတြေပးလာတာမ်ိဳးပါ။ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ခိုး၀ွက္စားသံုးျပီး ဘိုက်မိုက္မဲေနသူေတြအတြက္ အကာအကြယ္ ဆင္ေျခတစ္ခုေပါ့။ သူခိုးဓားရိုးကမ္း အေတြးအေခၚပါ။ ဥပေဒကို လိုသလို အသံုးခ်ျပီးတရားမွ်တမႈမရိွတဲ့ နိုင္ငံမွာ ျမန္မာ့ သတင္းေလာကၾကီးဟာ ေရွ႔တန္းေရာက္သင့္သေလာက္ မေရာက္လာနိုင္ဘူး။ စတဳတၳမ႑ိုင္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ခံရမယ့္ အေျခအေန။ သတင္းဌာန အမ်ားစုမွာ အယ္ဒီတာေတြက လြတ္လပ္စြာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရိွပဲ CEO ေတြ၊ ညႊန္ၾကားေရးမႈးေတြရဲ႔ ၾသဇာအာဏာနဲ႔ သတင္းေရးသားပံုနွိပ္ ထုတ္လႊင့္ေနတာပါ။ သတင္းအရည္အေသြးထက္ သတင္းေဖာင္ျပည့္ဘို႔၊ အက်ိဳးစီးပြားမထိပါးဘို႔၊ ျပႆနာမတက္ဖို႔ကို ဦးစားေပးေနရတယ္။ အာဏာရွင္၊ အာဏာကိုင္ေတြ မ်က္နွာကို ေမာ့ၾကည့္ေနရရွာတယ္။ ဒီၾကားထဲ အခုရက္ပိုင္းေလးတင္ ရခိုင္ျပည္နယ္ သတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေအပီသတင္းဌာနက သတင္းမွားေပးတယ္ဆိုျပီး အစိုးရ ျပန္ၾကားေရးဌာန သတင္းစာရွင္းပဲြမွာ ေအပီသတင္းဌာနကို တက္ေရာက္ သတင္းယူခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ဒါဟာ ေသးနႈတ္တဲ့ အစိုးရမူ၀ါဒကို ထင္ထင္ရွားရွားျပသလိုက္သလို က်န္သတင္းဌာနေတြကိုလည္း ငါတို႔အေၾကာင္း မေကာင္းေရးရင္ အေရးယူမယ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္လိုက္တာ လဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ဆိုတာ သူေတာ္စဥ္လို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ရမွာ ျဖစ္သလို စံုေထာက္တေယာက္လိုလည္း ပရိယာယ္သံုး လိႈ႔၀ွက္ေထာက္လွမ္းရတာမ်ိဳးပါ။

သူရိယေန၀န္းအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ အဖတ္မ်ားတယ္၊ ေစာင္ေရတိုးတယ္၊ နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုျပီး သာယာစိတ္နဲ႔ ဒီအတိုင္းေက်နပ္ ေမ်ာပါမသြားေစခ်င္ပါ။ ခရိုနီဦးေတဇနဲ႔ ခရိုနီတခ်ိဳ႕ကို တိတိက်က်၊ သက္ေသအေထာက္အထားနဲ႔တကြ ျပနိုင္ေအာင္ ၀ီရိယစိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဦးေတဇ တေယာက္ထဲမဟုတ္ပါ။ ဒီကေန႔ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ သမတၾကီး ဦးသိန္းစိန္အပါအ၀င္၊ လႊတ္ေတာ္အာဏာကိုင္ ဦးေရႊမန္းနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေဟာင္း အသစ္ေတြရဲ႔ သတင္းေတြပါ က်ိဳးစား ေဖာ္ထုတ္သင့္ပါတယ္။ သူရိယေန၀န္း အပါအ၀င္ သတင္းဂ်ာနယ္တိုင္းဟာ တစ္ပတ္ျပီးတစ္ပတ္ အေၾကာင္းအရာေတြထပ္ေနျပီး အေစာပိုင္းက က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့တဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရိွတဲ့ အစိုးရနဲ႔ ဦးပိုင္ကုမ႑ီအပါအ၀င္ အဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႔ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ ဘာသာေရးလိႈ႔ေဆာ္မႈ ေနာက္ကြယ္က အေျခအေနေတြ စသျဖင့္ စံုစမ္း ေဖာ္ထုတ္နိုင္ဘို႔ လိုပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းျဖစ္လာဘို႔ လြယ္ကူတာမ်ိဳးမဟုတ္တာကို သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အိႏိၵယက တီဟီလ္ကာ သတင္းဌာနကေတာင္ လေပါင္းအတန္ၾကာ အခ်က္အလက္ေတြစုေဆာင္း၊ သုေသသနလုပ္၊ စံုစမ္း စစ္ေဆး အတည္ျပဳျပီးမွ တခုခ်င္းစီ ထုတ္ေဖာ္ၾကတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက မိမိတို႔ဂ်ာနယ္ကို လူၿပိန္္းၾကိဳက္ အဆင့္ကေန တေျဖးေျဖးခ်င္း ျမွင့္တင္သြားဖို႔လိုပါတယ္။ ၾသဇာရိွတဲ့ စာေကာင္းေတြ၊ သတင္းစာဆရာၾကီးေတြရဲ႔ စာေတြ အသံုးျပဳနိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ အ၀ါေရာင္ ဂ်ာနယ္ကေန ဂုဏ္သိကၡာရိွတဲ့ တန္ဘိုးၾကီးတဲ့ စာေတြေဖာ္ျပနိုင္တဲ့ ဂ်ာနယ္ဘ၀ေရာက္ေအာင္ အဆင့္ျမွင့္ရပါ့မယ္။ အခုလည္း ဆရာၾကီးဦး၀င္းတင္စာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တျခား အျပဳသေဘာနဲ႔ ေရးသားတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ လည္း ဖိတ္ေခၚသင့္ပါတယ္။ စကၠဴေတြ အလဟႆ မျဖဳန္းသင့္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းဆက္သြားရင္မၾကာခင္မွာပဲ အ၀ါေရာင္ကေန မဲျပာပုဆိုးေရာင္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အေရမရ အဖတ္မရစာေတြနဲ႔ ရိုးအီသြားလိမ့္မယ္။ သတင္းတန္ဘိုးကင္းမဲ့တဲ့၊ သိမ္းထားခ်င္စရာ မေကာင္းတဲ့ အိမ္သာစကၠဴေလာက္ေတာင္ သံုးမရတဲ့ ဂ်ာနယ္ဘ၀ ေရာက္ျပီး ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္သြားမွာပါ။

ဒီေတာ့ သူရိယေန၀န္း မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဂ်ာနယ္သမားတိုင္း သတင္းစာသမားတိုင္း တိုင္းျပည္ရဲ႔ လိုအပ္ေနတာကို ျဖည့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြဘက္က သစၥာရိွရိွ ရပ္တည္သင့္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာ အလဲြသံုးစားမႈေတြကို စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ရမွာ သတင္းသမားေတြ မျဖစ္မေန လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ Mind-set ပံုေသ အေတြးအေခၚက အေၾကာက္တရားနဲ႔ အကာအကြယ္ယူတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အင္အားၾကီးေအာင္ လုပ္တတ္တယ္၊ မိမိစိတ္လံုျခံဳမႈကို ဖန္တီးတတ္တယ္။ ကိုယ့္ထက္အင္အားၾကီးရင္ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ႔တတ္တယ္။ မဟာမိတ္ဖဲြ႔တတ္တယ္။ ကိုယ့္အေပၚအာခံရင္လည္း စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ႔တယ္။ မိမိအားနည္းခ်က္ကို သိသြားျပီးဆို တုန္လႈတ္တတ္တယ္။ ဒါဆို သူ႔ဘက္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခ်င္ရင္ တုန္႔ျပန္မယ္၊ မတုန္႔ျပန္ရဲရင္ ညွိနိႈင္းလာလိမ့္မယ္၊ အေပးအယူလုပ္လိမ့္မယ္။ ဒီနွစ္လမ္းပဲ လုပ္တတ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူ႔မ်က္နွာဆိုတာမရိွဘူး၊ ကိုယ့္တန္ခိုးထြားေအာင္လုပ္မယ္၊ ဆန္႔က်င္သူနဲ႔ယွဥ္ျပိဳင္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေပးအယူလုပ္မယ္။ ဒီကေန႔ အခ်ိန္ကာလဟာ အာဏာရွင္ေတြဘက္က ဟိုအရင္ကလို လက္လြတ္စပယ္ မထိမတို႔ရဲတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ နိုင္ငံတကာ မ်က္ေစ့ေအာက္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။ အာပတ္လြတ္ပဲ လုပ္ရဲမွာပါ။ ဒါဟာ ရန္သူရဲ႔ အားနည္းခ်က္ မိမိရဲ႔ အခြင့္အေရးလို႔ ခံယူထားသင့္တယ္။ ကိုယ့္ဘက္က တရားမွ်တတဲ့ အခြင့္အေရးကို ကိုင္ျပီး မိမိလုပ္ပိုင္ခြင့္နယ္ပယ္ခ်ဲ႔ထြင္ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စတုတၳမ႑ိုင္တည့္မတ္ဖို႔ လမ္းစလည္းျဖစ္တယ္။ အာဏာရွင္ေတြက အက်င့္ေဟာင္းနဲ႔ အရိုးစဲြေနသလို ကိုယ့္ဘက္ကလည္း နဂိုအတိုင္း အပိုးက်ိဳးမေနဘို႔လည္း လိုပါတယ္။ ေအာင္ပဲြဆိုတာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနသူေတြ၊ ေခါင္းငံု႔ခံေနသူေတြအတြက္ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႔က ဂ်ာနယ္လစ္စ္ ဆရာၾကီးေတြ လည္း ကိုယ့္နယ္ပယ္ကို ကိုယ္ကခ်ဲ႔ထြင္ ျပီး ခိုင္ေအာင္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က်မွ အညံ့ခံအရံႈးေပးလို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ..။

(သတင္းေထာက္ ကိုညိဳ)