တရုတ္ က်ဴးေက်ာ္မႈကုိ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဘုိးဘြားမ်ား တြန္းလွန္ တုိက္ဖ်က္ခဲ့ျခင္း - အပိုင္း (၁၁)

(စည္းလံုးျခင္းရဲ႕အင္အား)

စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ၏ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ
  
ဂုတ္တြင္းတုိက္ပြဲ။ ၀န္ႀကီးမဟာစည္သူသည္ တပ္ေပါင္း သီေပါအနီးမွ ဂုတ္ေတာင္အနားသို႔ ဆုတ္ခြာ ေနရာယူေစသည္။
သီေပါ့မွေနာင္ခ်ဳိသို႔ ယခု ၅၂ - မုိင္ ေ၀းသည္။ ေရွးေခတ္ခ်ီတက္ႏႈန္းအရ ၂ - ညအိပ္၊ ၃ -ရက္ ခရီးခန္႔ျဖစ္သည္။


ရန္သူတို႔သည္ သီေပါေခ်ာင္း (ဒုဠ၀တီျမစ္) ကုိ ေဖာင္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္ကူးၾကသည္။ 
ထုိအခ်ိန္အခါတြင္ ေခ်ာင္းသည္ ၅ - ေပေက်ာ္မွ်နက္ၿပီး ကုိက္ - ၁၅၀ မွ ၂၀၀ - ခန္႔ထိ က်ယ္သည္။ ဤဘက္ကမ္းမွ မဟာစည္သူ၏ တပ္မ်ားကလည္း ေႏွာင့္ယွက္တုိက္ခုိက္လ်က္ ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ မင္ဂၽြီ၏ တပ္မ်ားအားလုံးသည္ တစ္ရက္တည္းႏွင့္ ကူး၍ၿပီးမည္ မဟုတ္ေပ။

ဂုတ္ေတာင္အနီးတြင္ အေနာက္ေျမာက္မွ အေရွ့ေတာင္သုိ႔ စီးဆင္းၿပီးလွ်င္ ဒုဠ၀တီျမစ္ႏွင့္ေပါင္းေသာ နမ္ပန္ဆည္ေခ်ာင္း ရွိသည္။ ဂုတ္ေတာင္ေအာက္ဖက္တြင္ ေရငုတ္ ၄ - ခု ရွိသည္။ ေရငုတ္ တစ္ခု တစ္ခုလွ်င္ ၈ - ေပမွ ၁၂ - ေပမွ်ထိ က်ယ္၀န္းသျဖင့္ သဘာ၀တံတားမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေဆာင္းရာသီတြင္ ေခ်ာင္း၌ေရနည္းသည္။ ေရျပင္အက်ယ္မွာ ေပ - ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ - ခန႔္ရွိၿပီး ေရမွာ ေျခက်င္း၀တ္သာသာ နက္သည္။ တဖက္တခ်က္ ကမ္းပါးတို႔သည္ ေပ - ၁၀၀၀ မွ ၁၅၀၀ - ခန္႔အထိ ျမင့္မား မတ္ေစာက္လွသည္။

မဟာစည္သူတပ္မ်ားသည္ သဘာ၀တံတားမ်ား အနီးမွ ပိတ္ဆုိ႔ တပ္စြဲ ေနရာယူမည္ဟု မွန္းဆ၍ ရသည္။ ရန္သူတို႔သည္ ေခ်ာင္းကုိမျဖတ္ကူးမီ ေနာင္ပိန္တ၀ုိက္တြင္ ယာယီ စခန္းခ်ၿပီး တုိက္ခုိက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေပလိမ့္မည္။

ဤေျမအေနအထားတြင္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကုိ ေတြ႔ျမင္ရေပသည္။ ဤဘက္ကမ္းမွ ေနာင္ပိန္တ၀ုိက္သုိ႔ တာေ၀းပစ္ အေျမာက္မ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္၍ ရန္သူတို႔ စီစဥ္ျပင္ဆင္မႈ၊ စုရုံးမႈကုိ ပစ္ခတ္ ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးႏုိင္သည္။ ေခ်ာင္းအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာလွ်င္ အကဲၾကည့္မ်ား အကူအညီႏွင့္ ပစ္ခတ္ ၿဖဳိခြင္းႏုိင္သည္။ ထုိဘက္ကမ္းပါး အဆင္းႏွင့္ ဤဘက္ကမ္းပါး အတက္တြင္ ေတာင္ေပၚပစ္ အေျမာက္မ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္ ေခ်မႈန္းႏုိင္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ျမန္မာတို႔တြင္ ဤကဲ့သို႔ လက္နက္ႀကီးမ်ား ရွိမည္မဟုတ္ၾကေပ။

ရန္သူတို႔သည္ သဘာ၀တံတားမ်ားက သာမက အျခားေနရာမ်ားမွလည္း ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူးႏုိင္သည္။ ဤဘက္ေခ်ာင္းကမ္းပါး အနီးတြင္ ကာကင္းမ်ားသာ ခ်ထားသင့္ၿပီး ေခ်ာင္းမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ တုိက္ခုိက္ေရး ပင္မတပ္မ်ား တပ္စြဲထားသင့္သည္။ အေျမာက္မ်ား ပစ္ခတ္မႈကုိ လြန္ေျမာက္ၿပီး ဤဘက္ကမ္းသို႔ တက္လာေသာ ရန္သူအမ်ားစု ရွိရာသို႔ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ပင္မ တုိက္ခိုက္ေရးတပ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ထုတ္ တြန္းခ်ရလိမ့္မည္။ ရန္သူတို႔သည္ ေခ်ာင္းႏွင့္ေခ်ာက္ကုိ ေက်ာေပးေနရသျဖင့္ စစ္ကစားရန္နယ္ က်ဥ္းေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔က အေရးသာရန္ ရွိေပသည္။

၀န္ႀကီးမဟာစည္သူတြင္ ထုိစဥ္က ကုိက္ - ၁၀၀၊ ၁၅၀ - ခန္႔မွ်သြားေသာ မီးေပါက္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ကုိက္ - ၅၀၀ ႏွင့္ ၁၀၀၀ - အတြင္းသာ ထိေရာက္ေသာ အေျမာက္မ်ား ရွိေပသည္။ ရန္သူတို႔သည္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာဘက္မွ ပတ္၀ုိက္တက္လာၾကၿပီး တုိက္ခုိက္ၾကသျဖင့္ ျမန္မာတပ္မ်ား အငုိက္ခံလုိက္ရသည္ဟု ယူဆရေပမည္။

တပ္မႉးသုံးဦးကုိ ရဲမက္ - ၃၀၀၊ သို႔မဟုတ္ ၃၀၀၀ - ခန္႔ကုိ ဦးစီးေစၿပီး ရန္သူတပ္မ်ား၏ အစြန္အဖ်ားကုိ တုိက္ေစျခင္းျဖင့္ သူ႔တပ္အင္အားႏွင့္ အေနအထား စုံစမ္းျခင္း ျဖစ္သည္ဆုိသည္မွာ စဥ္းစားဖြယ္ အခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ တေနရာစီလႊတ္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ရန္သူတို႔၏ အ၀ုိင္းခံရျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ ရန္သူတို႔အား ျမဴဆြယ္ၿပီး စစ္ေရးငင္ေစသည္ ဆုိရန္မွာလည္း ၀န္ႀကီး မဟာစည္သူသည္ ဤမွ် အေလာသုံးဆယ္လုပ္တတ္သည့္ သည္းမခံ၊ မေစာင့္စားႏုိင္၊ စစ္ေရးမျမင္ေသာ စစ္သူႀကီး မဟုတ္ေပ။

အၾကီးခ်ဲ႕ၿပီး ၾကည့္ုလို္ရင္ ဒီေနရာမွာ ႏွိပ္ပါ

အႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ၾကည့္လုိရင္ ဒီေနရာမွာ ႏွိပ္ပါ

သုံးဆယ္တုိက္ပြဲ
ဂုတ္တြင္းတုိက္ပြဲတြင္ ကစီကရင္ျဖစ္ေသာ တပ္မ်ားကုိ စုေပါင္း သိမ္းက်ဴံးစည္းၾကပ္၍ မဟာစည္သူသည္ လုံကာျပင္ႀကီးတ၀ုိက္တြင္ ေနရာခ်ထား စုၿပဳံခုခံၾကသည္။ ယခုေမၿမိဳ႕ -ေနာင္ခ်ဳိလမ္း ေတာင္ဘက္တြင္ မဟာစည္သူ ဌာနခ်ဳပ္ထားၿပီး ခံတပ္စခန္း စုစုေပါင္း ၁၆ - ခု ေဆာက္လုပ္ၾကသည္ဟု တ႐ုတ္တုိ႔က ဆုိသည္။

ျမန္မာတို႔သည္ ေနရာခံစစ္ (POSITION DEFENCE) သို႔ ေျပာင္းလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ခံစစ္စခန္းမ်ားကုိလည္း အဆင့္ဆင့္ ေဆာက္ၾကသျဖင့္ ခံစစ္ကုိဒုျဖင့္ (DEFENCE IN DEPTH) တည္ေဆာက္ၾကသည္ဟု ယခုေခတ္ ေခၚႏုိင္ေပသည္။

ထုိအရပ္ေဒသ ေျမအေနအထား၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ရန္သူတို႔သည္ ၅ - မုိင္မွ ၁၀ - မုိင္ခန္႔ ထိက်ယ္ေသာ ေခ်ာင္းေျမာင္း၊ စိမ့္စမ္းတို႔ အလြန္ေပါမ်ားလွသည့္ ေနရာတြင္ စုရပ္ လုပ္ၾကရေပလိမ့္မည္။ ျမင္းတပ္အဖုိ႔ အလြန္မသင့္ေသာ ေနရာျဖစ္ေပသည္။ မဟာသီသူရ စစ္ေၾကာင္း တုိက္ခုိက္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းမွ အေထာက္အကူမ်ား မေရာက္သျဖင့္ ရန္သူတို႔တြင္ ရိကၡာခဲယမ္းမ်ားကလည္း ထပ္ေလာင္းအခက္အခဲ ရွိေနေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔တပ္မ်ား တပ္စြဲထားရာ ေနရာမ်ားသို႔ ေမာ့လွန္၍ တုိက္ရမည့္ ေနရာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤေနရာတ၀ုိက္တြင္ တပ္စြဲ ေနရာယူျခင္းျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ စုိးရိမ္ဖြယ္ရွိသည့္ အခ်က္မွာ ဤေနရာကုိ ရန္သူတို႔ ထုိးေဖာက္ႏုိင္ခဲ့လွ်င္ အင္း၀သို႔ တရွိန္ထုိး ဆင္းသြားႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ 
ဤအခ်က္ကုိလည္း ျမန္မာတပ္မႉးတို႔ သတိထားမိၾကေပလိမ့္မည္။ အင္း၀မွ ဘုရင္က ခန္႔ညားေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ ဇာတိမာန္တက္ေစသည့္ စကားမ်ား မွာၾကားလုိက္ျခင္း၊ ျမန္မာတို႔ကလည္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ စြန္႔စြန္႔စားစား တုိက္ခုိက္ၾကျခင္း၊ တ႐ုတ္တပ္မ်ားတြင္လည္း အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကဳံေနၾကျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤေနရာမွ တ႐ုတ္တုိ႔ ဆုတ္ခြာရေလသည္။ ဤေဒသတ၀ုိက္ တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ ေထာက္ပံ့ေရး ျပႆနာ မည္မွ်ေလးနက္ ထိေရာက္ေၾကာင္း အဓိက သင္ခန္းစာ ေဖာ္ထုတ္ရေပမည္။