(မုိးမခ)
ထို႔ေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃
ရက္ေန႔တြင္ အေရးေပၚ ပါတီညီလာခံ က်င္းပ၍ တစ္ပါတီစနစ္မွ ပါတီစုံစနစ္အျဖစ္
ေျပာင္းလဲရန္ ေၾကညာၿပီး ပါတီဥကၠဌရာထူးမွ ႏုတ္ထြက္ခဲ့သည္။
ႏုတ္ထြက္သည့္ေန႔၌ ပါတီညီလာခံတြင္
ဦးေနဝင္းက “ေနာက္ကို လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လို႔ ႐ွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္
မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူ
လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တပ္ကို သုံးလို႔႐ွိရင္ေတာ့ အဲဒါ ဆူတဲ့လူေတြ မသက္သာဘူးသာ
မွတ္ေပေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကေန႔ ေျပာပါတယ္” ဟူ၍ ေျပာၾကားကာ တပ္ႏွင့္ ျပည္သူကို
ေသြးခြဲခဲ့ေလသည္။
ဦးေနဝင္းဦးေဆာင္ေသာ
ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃ဝ ရက္ေန႔
စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ မဆလပါတီသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆
ႏွစ္ေက်ာ္၌္ လုံးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။ မဆလပါတီႀကီး က်ဆုံးခဲ့ရသည္မွာ (က)
ျပည္သူလူထုကို အနည္းဆုံး၊အနိမ့္ဆုံး စား၀တ္ေနေရး ျပည့္စုံေအာင္
ျပဳလုပ္အားေပးႏုိင္ျခင္း မ႐ွိျခင္း ၊ (ခ) ေနာက္တဆင့္ တက္၍ ျပည္သူလူထုအား
လူမႈဘဝအေထြေထြ ျပည့္ျပည္စုံစုံျဖစ္ေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္း၊ (ဂ) ျပည္သူလူထုအား
ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ မဆလပါတီ က်ဆုံးခဲ့ရေလသည္။
ျပည္သူလူထု၏ လူမႈဘ၀ကို တိုးတက္ေအာင္
လုပ္ေပးေနေသာ အျခားကမၻာ့ဆို႐ွယ္လစ္ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ
ရ႐ွိသြားသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လူထုဆႏၵကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေသာ
ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအ၀င္ ဆို႐ွစ္လစ္ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ က်ဆုံးကာ
ဆို႐ွယ္လစ္စနစ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရသည္။
ကမၻာေပၚတြင္ ႏိုင္ငံတစ္ခုသည္
ဆို႐ွယ္လစ္၀ါဒျဖစ္ေစ၊ အရင္း႐ွင္စနစ္ျဖစ္ေစ မည္သည့္စနစ္ကို က်င့္သုံးသည္ျဖစ္ေစ၊
ျပည္သူလူထု၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္လွ်င္ ပထမအဆင့္၌
တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဆူပူအုံၾကြလ်က္ အေရးေတာ္ပုံႀကီး ေပၚေပါက္မည္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအဆင့္၌
မိမိႏိုင္ငံသည္ သူမ်ားထက္ နိမ့္က်လာၿပီး အျခားႏိုင္ငံ၌ စီးပြားေရးကၽြန္ဘ၀
ေရာက္႐ွိကာ လူထုဘ၀ အေျခအေနသည္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာမည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံး
တတိယအဆင့္၌ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဘုံးဘုံးလဲက်ကာ အျခားႏိုင္ငံႀကီးမ်ား၏
သိမ္းပိုက္ျခင္းကိုပင္ ခံႏိုင္ရစရာ ႐ွိေလသည္။ လက္႐ွိ အစိုးရသစ္အထိ
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒုတိယအဆင့္သို႔ ေရာက္႐ွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
မဆလပါတီ က်ဆုံးရသည့္
အျခားအေၾကာင္းအရင္း တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရး စီမံကိန္း (၀ါ) ႏိုင္ငံေရး အခ်ိန္ဇယား
မ႐ွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လူထုအား မစားရ၀ခမန္း
မိန္႔ခြန္းမ်ားေခၽြ၍ အားလုံးသာတူညီမွ် ျဖစ္ရမည္။ ေခါင္းပုံျဖတ္တာ မ႐ွိေစရ။
လူဆင္းရဲ မ႐ွိရ ဟူေသာ ကတိအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးကာ ျမန္မာဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေသာအခါ
မည္သည့္စာရင္းဇယားမွ တိတိက်က်မ႐ွိဘဲ မတိက်ေသာ၊ မေရရာေသာ စာရင္းဇယားမ်ားကို အေျခခံ၍
စီမံကိန္းမ်ားကို အတင္းအဓမၼ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့သည္။ မတိက်ေသာ စာရင္းဇယားမ်ားကို
အေျခခံ၍ ေရးဆြဲအေကာင္အထည္ေဖာ္ေသာ စီမံကိန္းသည္ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ် ေအာင္ျမင္မႈ
မရ႐ွိခဲ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ တိုင္းျပည္သို႔ ေလးႏွစ္စီးပြားေရး စီမံကိန္းမ်ား
ေအာင္ျမင္မႈရ႐ွိသေယာင္ လိမ္ညာ၀ါဒျဖန္႔ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ျပင္ ျမန္မာဆို႐ွယ္လစ္
လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္တြင္ မည္သည့္အခါမွ် ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိခဲ့ေခ်။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ
ကင္းမဲ့ရာမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ တရားမွ်တမႈ ကင္းမဲ့လာသည့္ အေျခအေနသို႔
ေရာက္႐ွိသြားခဲ့သည္။ ေနရာတိုင္း ဌာနတိုင္းတြင္ ကိုယ္က်ိဳး႐ွာသမားမ်ား ၊
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမ်ား၊ အေခ်ာင္သမား ေရသာခိုသမား၊ မလုပ္မ႐ႈပ္ လည္သလို လုပ္စားသူမ်ား
ႀကီးစိုးလာရာမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ စာရိတၱမ႑ိဳင္ႏွင့္ တရားေရးမ႑ိဳင္ပါ ယိမ္းယိုင္
ပ်က္စီးသြားခဲ့ရေလသည္။
မဆလ က်ဆုံးရသည့္
အျခားအေၾကာင္းရင္းတစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႏိုင္ငံေရး အရည္အေသြး နည္းပါးမႈပင္
ျဖစ္သည္။ မဆလ ပါတီကို ဦးေဆာင္ေနေသာ ယူနစ္ေကာ္မတီမွ ဗဟိုေကာ္မတီအဆုံး ႏို္င္ငံေရး
ရင့္က်က္မႈ (Political Maturity) ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အေသြး အညံ့ဖ်င္းဆုံး
ရသည့္အထဲ ကိုယ္က်ိဳးဆႏၵ ေ႐ွ႕တန္းတင္ေသာ အတၱသမားမ်ားေၾကာင့္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္း
ျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ေခတ္မွ ယေန႔တိုင္
ျမန္မာႏို္င္ငံတြင္ သန္းေခါင္ယံေက်ာ္အခ်ိန္၌ အိမ္တံခါးကို တဒုန္းဒုန္း လာထုၿပီး
ဧည့္စာရင္းစစ္ရန္ တံခါးအတင္းဖြင့္ခိုင္း၍ အိမ္ထဲအတင္း၀င္ကာ ႐ွိသမွ် ပစၥည္းမ်ားကို
ေမႊေႏွာက္႐ွာ ျပဳလုပ္ၿပီး အိမ္သားကို ခဏေလး လိုက္ခဲ့ဟု ေခၚေဆာင္သြားသည့္
ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ျမန္မာလူထုအဖို႔ သိပ္မဆန္းလွေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။
ဖမ္း၀ရမ္း မ႐ွိ၊ အေၾကာင္းျပခ်က္မလို၊ ဘာမွေမး၍မရ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ ဆိုသည္ကို မသိ
ဘယ္ေခၚသြားမွန္းမသိ၊ ဘာျပစ္မႈမွန္း မသိ၊ ဘာပုဒ္မႏွင့္ အေရးယူသည္ မသိ၊
တပ္ခ်င္သည့္ပုဒ္မ တပ္၍ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်မႈမ်ား ယေန႔တိုင္ ႐ွိသည္။ `
ဗိုလ္ေန၀င္း၏ စစ္အာဏာ႐ွင္
စနစ္ဆိုးႀကီး လက္ထက္တြင္ ေထာက္လွမ္းယႏၱရားကို အဓိကထား သုံးစြဲၿပီး ၊ လူထုအား
အေၾကာက္တရားမ်ိဳးစုံျဖင့္ ထိပ္လန္႔ေနေအာင္ ဖန္တီးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္မွာ ၂၆ ႏွစ္ၾကာ
႐ွည္ခဲ့သည္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး၊
အမ်ိဳးသားေထာက္လွမ္းေရး၏ လႊမ္းမိုးထားႏိုင္မႈက အံ့ၾသေလာက္သည္။ လက္ဖ်ားခါေလာက္သည္။
ၾသခ် ေလာက္သည္။ ေနာက္ဆုံး၌ လူထုသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္၊
႐ြံ႐ွာစိတ္တို႔ျဖင့္ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ား ရ႐ွိခံစားခဲ့ရသည္။ ဤမွ်ေလာက္
ေတာင္ပဲလားဟု မေမးႏွင့္။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ေထာက္လွမ္းေရး ၁၂ ၊ ေထာက္လွမ္းေရး ၆
တို႔တြင္ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ စစ္ေၾကာေမးျမန္း ခံရေသာေၾကာင့္ ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရေနဆဲ
ျဖစ္သည္။ ေျမလွန္လွ်င္ ျမက္ပုပ္ ေခ်းေျခာက္ေရႏူးျဖစ္ေအာင္ ကုန္စင္ေအာင္
ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္္ လွန္လွ်င္ ၾကားရသူအေပါင္း ၾကက္သီးထသြားမည္ ျဖစ္သည္။
ကာယကံ႐ွင္ကို အသာထားဦး၊ မဆီမဆိုင္
လက္ပံသားဓားခ်ိဳင္ ဆိုသကဲ့သို႔ နီးစပ္ရာလူ၊ မိသားစု ၀င္မ်ားကိုပါ ေခၚေဆာင္
ႏွိပ္စက္ခဲ့မႈမ်ားသည္ တေထာင့္တည ပုံျပင္မဟုတ္။ယေန ့တိုင္အရွင္ေနေသးေသာ
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ၫႊန္႔ (အၿငိမ္းစား) ကိုသာ
ေမးၾကည့္ေစလိုပါသည္။
သို႔ကလို တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ ဆိုသလို
ေခၚယူႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ လူထုၾကား၌ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုလွ်င္ ႐ြံစရာ၊ ေၾကာက္စရာ
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး မယုံၾကည္မႈမ်ား၊ သံသယမ်ား ၀င္လာခဲ့သည္။
စကား၀ိုင္းတစ္ခု၌ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အားလုံးက ဆိတ္သြားၾကသည္။
အေရးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ မႀကီးသည္ျဖစ္ေစ တစိမ္းတရံေ႐ွ႕၌ မည္သူမွ် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာရဲ၊
မဆိုရဲေအာင္ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ အပိတ္အေမွာင္ ေလာက၌ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ေနလာခဲ့ရေပသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အာဏာ႐ွင္အစိုးရႏွင့္
ျပည္သူလူထုသည္ ကြာဟမႈ တျဖည္းျဖည္းႀကီးသထက္ႀကီးကာ မီးေ၀းခ်ိပ္ပမာ အေနေ၀း၍
စိမ္းသြားခဲ့ၾကသည္။ အစိုးရဘာလုပ္လုပ္၊ လူထုသည္ စိတ္မ၀င္စား႐ုံမွ်မက မယုံၾကည္ၾကေခ်။
လူထုယုံၾကည္မႈမ႐ွိေသာ ၊ ေထာက္ခံမႈ မ႐ွိေသာ အစိုးရလုပ္ေဆာင္ခ်က္တိုင္းသည္ မည္မွ်ပင္
ရည္႐ြယ္ခ်က္ ေကာင္းေစကာမူ မေအာင္ျမင္ျဖစ္ကာ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံး
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ ၁၀ ႏိုင္ငံ၌ ေအာက္ဆုံးအဆင့္သို႔
ေလွ်ာက်သြားရသည္မွာ မည္သူမွ် ျငင္းမရေပ။
ထို႔ျပင္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊
ပညာေရးစီမံခန္႔ခြဲ အမွားအယြင္းမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုသည္
ခၽြတ္ၿခဳံက်သြားခဲ့ရေလသည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ မဆလပါတီ က်ဆုံးသြားပါသည္။ ႏိုင္ငံ၏
ႏိုင္ငံေရး မူ၀ါဒသည္ မိမိတိုင္းျပည္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ နည္းဗ်ဴဟာကို မခ်မွတ္
မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ျခင္း၊ ေခတ္အေျခအေန ၊ မိမိတိုင္းျပည္ အေျခအေန နားလည္သေဘာေပါက္မႈ
မ႐ွိဘဲ တရားေသ၀ါဒ က်င့္သုံးခဲ့ျခင္း၊ တုိင္းျပည္ ေရ႐ွည္ အက်ိဳးစီးပြားေရး
အေလးမထားဘဲ ပါတီမူ၀ါဒကိုသာ ဦးစားေပး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ က်ဆုံးခဲ့ရေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကိုယ္တိုင္က
ႏိုင္ငံေရး ယုံၾကည္ခ်က္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အက်ိဳးအတြက္ အဓိက မဟုတ္ဘဲ
အာဏာတည္ၿမဲေရးကိုသာ အဓိကထား၍ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ သူယုံၾကည္စိတ္ခ်
ရသူမ်ားကို အရည္အခ်င္း ႐ွိ / မ႐ွိ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္း၊ မေကာင္း မစိစစ္ဘဲ
ႏိုင္ငံေတာ္၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို ခန္႔အပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း
ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ ႏိုင္ငံေရးကို အေပၚယံေၾကာ နားလည္သူျဖစ္ၿပီး သက္၀င္ယုံၾကည္သူ မဟုတ္
ဟု ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးမ်ားက ကြယ္ရာ၌ ဖြင့္ဟၾကသည္။
အာဏာကို အဓိကထားသည္ႏွင့္အမွ် “မူ” ထက္
“လူ” က အဓိက ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ပုံစံအားျဖင့္ ပါတီမွ အေျခခံလူတန္းစား
ႏွစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ အလုပ္သမားႏွင့္ လယ္သမားမ်ား၏ ဘ၀ကို ျမွင့္တင္ေပးရန္
မူခ်ဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ တာ၀န္ခံလူႀကီးမ်ားသည္ လယ္သမားမ်ား၏
ဘ၀အမွန္ကို မသိၾက႐ုံမွ် မဟုတ္ဘဲ လယ္သမားမ်ား၏ တင္ျပခ်က္မ်ားကိုလည္း
လုံး၀ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ား က်ဆင္းကာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ၏
စပါးက်ီအျဖစ္မွ အဆင္းရဲဆုံး ႏိုင္ငံဘြဲ႔ကို ရ႐ွိသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ထို႔အတူ အလုပ္သမားမ်ား၏
အခြင့္အေရးမ်ားကို အေသးစိတ္ ေလ့လာျခင္းမျပဳဘဲ အေပၚယံေၾကာျဖင့္ “၀န္ထမ္းအားလုံး
ခံစားခြင့္အတူတူ ျဖစ္ရမည္” ဟု ေလသံျဖင့္သာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ လစာ ၊ ဆုေၾကး၊
ပင္စင္ စသည္မ်ားတြင္ အခြင့္အေရး မညီမွ်မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ အလုပ္သမားမ်ားကို
အေလးမထားမႈမွတဆင့္ မမွ်မတ ျဖစ္လာမႈမ်ားေၾကာင့္ လုပ္အားမ်ား က်ဆင္းရၿပီး
ႏိုင္ငံအတြက္ ထိခိုက္နစ္ နာေစခဲ့သည္။
၀န္ထမ္းမ်ား အခြင့္အေရး
ခံစားရ႐ွိမႈတြင္လည္း လူႀကီးပိုင္းႏွင့္ နီးစပ္သည့္ဌာနမ်ားကသာ ခံစားခဲ့ရသည္။
ဥပမာအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏
စိတ္၀င္စားမႈ ခံရေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ေကာ္ပိုေရး႐ွင္းမွ ၀န္ထမ္းမ်ား၏
မမွန္မကန္လုပ္ေဆာင္ မႈကို အျခားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ငုံ႔၍
ခံခဲ့ၾကရသည္။ ရဲအဖြဲ႔ ၊ အထူးစုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာန၊ အေကာက္ခြန္ အစ႐ွိသည့္
ဌာနအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ား ဖမ္းဆီးရမိေသာ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို
ထိုက္တန္ေသာ တန္ဖိုးမေပးဘဲ ၀ယ္ယူခဲ့ၿပီး ျပန္ေရာင္းၿပီးေသာအခါတြင္
ျမတ္စြန္းသည့္အေပၚတြင္ မူတည္၍ ဆုေၾကးေငြမ်ားကို ေက်ာက္မ်က္ ၀န္ထမ္းမ်ားက
ခြဲေ၀ယူခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဖမ္းဆီးေပးခဲ့ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြက္ ဘာမွ ထပ္မံခံစားခြင့္
မေပးခဲ့ေခ်။
၀န္ထမ္းမ်ား ခန္႔ထားေရးတြင္လည္း
အာဏာႏွင့္ အခြင့္အလမ္းကို သုံးၾကသျဖင့္ ထိုက္တန္ေသာ အရည္အခ်င္း႐ွိေသာ ႏိုင္ငံသား
အမ်ားအျပားပင္ အခြင့္အေရးမ်ား ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္း
လူေတာ္လူေကာင္းမ်ား ဆုံး႐ႈံးနစ္နာခဲ့ရသည္။ လူႀကီးမ်ား၏ ႏြယ္ငင္ဆက္စပ္ေသာ
အရည္အခ်င္း မ႐ွိသည့္ လူမ်ားသာ အ႐ွက္ကင္းမဲ့စြာ အခြင့္အေရးယူျခင္းကို တရားသျဖင့္
ရ႐ွိသကဲ့သို႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ျပဳလုပ္လာခဲ့ၾကသည္။
အာဏာကို အဓိက ထားသည္ႏွင့္အမွ်
အာဏာ႐ွိသူမ်ားသည္ အခြင့္အေရး ႐ွိသမွ်ကို မ႐ွက္မေၾကာက္ ရယူၾကသည္ကို လူထုသည္
သိလ်က္ႏွင့္ မတတ္သာဘဲ ေခါင္းငု႔ံ လည္စင္းခံခဲ့ရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရးႏွင့္
ျပည္သူ႔အသက္စည္းစိမ္ ကာကြယ္ရန္ တာ၀န္ေပးခံခဲ့ရေသာ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း
အသီးသီးသည္လည္း ႏိုင္ငံသားမ်ားကိုသာ ဖိႏွိပ္ညွင္းပမ္းသည့္ ယႏၱရားမ်ား
ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ လူထုအား နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ အႏိုင္က်င့္
ဗိုလ္က်ႏွိပ္ကြက္လာခဲ့သည္။
အသက္မေပးဘဲ ဘာကိုမွလုပ္၍ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္
ပ်က္စီးခဲ့ရသည္။ လူထုကို အႏိုင္က်င့္႐ုံမွ်မက အစိုးရဌာန အခ်င္းခ်င္းကိုပင္
ႏိုင္ရာစား ၀ါဒ က်င့္သုံးလာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
ယင္းကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပၚေနေသာ
အေျခအေနမ်ိဳးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းသည္ လုံး၀ မသိ႐ွိခဲ့၍ေလာ၊ သိလ်က္ႏွင့္
ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္းေလာ ဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းသာ အသိဆုံး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ “မင္းနားတစ္ေထာင္၊ မင္းေျမွာင္တစ္သိန္း” ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားအရ
လုံး၀မသိႏိုင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္း (၀ါ)
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းသည္ ယင္း၏ အာဏာတည္ၿမဲေရးႏွင့္
ဘ၀တည္ၿမဲေရးအတြက္ အလြန္သတိႀကီးစြာ ထား၍ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ၎ထက္
လက္၀ါးေစာင္းထက္သူမ်ား ၎အား ေျခရာတိုင္းလာႏိုင္သူမ်ားအား ၿဖိဳခြင္းျခင္းကို
ရက္စက္စြာပင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေဆာင္႐ြက္ျခင္းေၾကာင့္
ၿပိဳင္ဘက္ကင္းသေလာက္ပင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၎အား အတိအလင္း ေျခရာတိုင္းမည့္သူ၊
ဆန္႔က်င့္မည့္သူမ်ား မ႐ွိသေလာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သူမ်ားအား
ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ရန္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။
တဖန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းသည္
အလြန္ကြက္ေက်ာ္ျမင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္း
အမ်ားစုေျပာေလ့႐ွိေသာ စကားတစ္ခုမွာ “ကြက္ေက်ာ္႐ိုက္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ
အေတာ္ဆုံးဘဲ” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ
ကမၻာ့စီးပြားေရး အေျခအေနကို လိုက္ႏိုင္ရန္ မဆိုထားဘိ၊ အေျခခံစီးပြားေရး
သေဘာတရားကိုပင္ နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္း မ႐ွိေၾကာင္း၊ အတတ္ပညာ႐ွင္မ်ား၏
အႀကံဥာဏ္ကိုလည္း ခံယူျခင္းမျပဳေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရး အေျခအေနသည္
အလြန္ပင္ ဆိုး၀ါးသြားႏိုင္ေၾကာင္း၊ စီးပြားေရး စီမံကိန္းမ်ား စတင္အေကာင္အထည္
ေဖာ္ခ်ိန္မွစ၍ အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္တင္ျပခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ေခါင္းမာမႈ၊
ငါတေကာေကာမႈ၊ ေဒါသခက္ထန္မႈ၊ မာန္မာနေထာင္လႊားမႈ စသည္တို႔ေၾကာင့္ မည္သူ၏ ေစတနာျဖင့္
အႀကံေပးမႈကို လက္မခံခဲ့ေခ်။ ဤသို႔ျဖင့္ အႀကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေလး
ေပးမည့္သူမ်ားႏွင့္ ကူညီအားေပးလိုသူမ်ား ကင္းေ၀းခဲ့ရသည္။ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ စည္းကမ္းကန္႔သတ္ခ်က္
မ႐ွိဘဲ ႏိုင္ငံပိုင္ ပစၥည္းမ်ား ေငြေၾကးမ်ားကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အလြဲသုံးစားမႈ
ျပဳမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားမွ ကူညီေထာက္ပံ့ေသာ ေငြမ်ားသည္
မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မဆို ႏိုင္ငံပိုင္ ေငြစာရင္းထည့္ၿပီးမွသာ ဥပေဒ၏
ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ အသုံးျပဳရန္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ ေငြေၾကးဥစၥာတို႔ကို သက္ဆိုရာ
ဌာနသို႔ စာရင္းမသြင္းဘဲ သုံးျခင္းသည္ ႏိုင္ငံပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူသူပင္
ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခား စာနယ္ဇင္းမ်ား၏ ထုတ္ေဖာ္ခ်က္မ်ားအရ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ႏိုင္ငံျခားဘဏ္တြင္ အပ္ႏွံထားေသာ ေငြေၾကးအမ်ားအျပား ႐ွိေၾကာင္း
ဘူးေပၚသလို ေပၚခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းအား
ဆန္႔က်င္ေဝဖန္ ေထာက္ျပၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ၎၏ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ တတိယအႀကိမ္
ပါတီညီလာခံကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အရည္အခ်င္း ႐ွိေသာ္လည္း စိုးရိမ္ရေသာ ပုဂိၢလ္မ်ားအျဖစ္
သတ္မွတ္ကာ စစ္ဘက္နယ္ဘက္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျပားကို ထုတ္ပယ္ ပစ္ခဲ့သည္။ အရည္အခ်င္း
မ႐ွိေသာ္လည္း စိုးရိမ္ရေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ယာယီအားျဖင့္
သူသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ အာဏာ႐ွင္ဘ၀ကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းသို႔
ထူေထာင္ခဲ့မိျခင္းကပင္ အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို အေျခအျမစ္ပါမက်န္ လူထုက
တူးေဖာ္ေခ်ပ်က္ပစ္ရန္အတြက္ စတင္ဖန္တီးေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္
သယံဇာတပစၥည္းမ်ား ေျပာင္သလင္းခါကာ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲ ဆုံးစာရင္းအျဖစ္
၀င္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ၏ မဆလ ပါတီသည္လည္း နိဂုံးကမြတ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့ရေလသည္။
No comments:
Post a Comment
Comment မ်ားကုိ စီစစ္ျပီး တင္ေပးပါမည္။ မုိက္ရုိင္းေသာ၊ လူသားမဆန္ေသာ Commet မ်ား တင္မေပးပါ။