Wednesday, November 13, 2013

အာဏာ႐ွင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဇာတ္သိမ္းခန္း – အပိုင္း(၆)

(မုိးမခ)


ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ သိမ္းပိုက္လိုက္္ျခင္း
ဖက္ဒရယ္မူႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ဒုတိယေန႔ကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပၿပီးေနာက္ နာရီပိုင္းမွ် အၾကာ ည (၁၁) နာရီတြင္ မဂၤလာဒုံတပ္နယ္မွ စစ္တပ္အဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔  တိတ္တဆိတ္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ သိမ္းယူေရးအတြက္ ပထစအစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ျပည္နယ္အႀကီးအကဲမ်ား၊ ေစာ္ဘြားမ်ားကို ဖမ္းဆီးရန္ႏွင့္ အခ်က္အခ်ာဌာနမ်ားကို  ထိန္းသိမ္းထားရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ စစ္တပ္အဖြဲ႔၀င္မ်ား ၀င္ေရာက္ျခင္း မျပဳမီ ရက္အနည္းငယ္ကပင္ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းႏွင့္ စစ္တပ္အႀကီးအကဲအခ်ိဳ႕သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို သိမ္းပိုက္ေရးအတြက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေစရန္အတြက္ ျပည္ေစာင့္ရဲတပ္ရင္း၏ အေျခအေနကိုပင္ ႀကိဳတင္၍ စူးစမ္းေလ့လာထားခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ျပည္ေစာင့္ရဲတပ္ဌာန၏ ဒုတိယရဲတပ္ခ်ဳပ္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တန္ယုဆိုင္ (ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္တင္ေဖ၏ေယာက္ဖ)ျဖစ္သည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ စစ္တပ္အႀကီးအကဲ အခ်ိဳ႕သည္ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ စတင္က်င္းပသည့္ ၁၉၆၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄ ရက္ေန႔မွစ၍ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းယူေရးကို အေဆာတလ်င္ ေဆာင္႐ြက္လာခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္း အမိန္႔ျဖင့္ စစ္တပ္အႀကီးအကဲတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းယူေရးအတြက္ ပထစအစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ျပည္နယ္အႀကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ေစာ္ဘြားမ်ားကို ဖမ္းဆီးေရးႏွင့္ အေရးပါေသာ ေနရာဌာနမ်ားကို ထိန္းသိမ္းထားေရးအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ တပ္မွဴးမ်ားအား တာဝန္ေပးအပ္ခဲ့သည္။ တာဝန္ေပးအပ္ခဲ့စဥ္က အာဏာသိမ္းယူသည့္ ေန႔ရက္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းယူေရး အစီအစဥ္ စတင္မည့္ အခ်ိန္နာရီတို႔ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားသျဖင့္ မသိခဲ့ရဟု ဆိုသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္မွ အာဏာသိမ္းရန္ စစ္ေဆးေရးကို ဆင္ႏႊဲၾကရမည္။ တာဝန္ခံတပ္မွဴးမ်ားသည္ စစ္ဆင္ေရး ဆင္ႏႊဲရန္ အမိန္႔ရ႐ွိသျဖင့္ မိမိတို႔၏ တပ္မ်ားကို အသင့္ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည္။ ထိုညတြင္ပင္ စစ္ဆင္ေရးအတြက္ အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္လွ်င္ ဆင္ႏႊဲရန္ အထက္အႀကီးအကဲထံမွ ႏုတ္မိန္႔ထြက္လာသည္။ ထိုအခါ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ခံတပ္မွဴးမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး စစ္ဆင္ေရးဆင္ႏႊဲရမည့္ေန႔ကို မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ဟုလည္းေကာင္း၊ စတင္မည့္အခ်ိန္ကို မတ္လ ၁ ရက္ေန႔ ည ၁၂ နာရီတိတိဟု လည္းေကာင္း သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအစီအစဥ္ကို တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးတင္ဦး(မ်က္မွန္ၾကီး)ႏွင့္ အခ်က္ျပ ဆက္သြယ္ေရးတပ္မွဴး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘနီတို႔လည္း သိ႐ွိခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစစ္ဆင္ေရး အစီအစဥ္ကို သိၿပီးျဖစ္ေသာ တပ္မေတာ္တပ္မွဴးမ်ားသည္ အျခားအရာ႐ွိမ်ား၊ မိမိတို႔ လက္ေအာက္အရာ႐ွိမ်ားႏွင့္ စစ္သည္မ်ားကို ေျပာၾကားျခင္း မျပဳခဲ့ေခ်။ စစ္ဆင္ေရးတစ္ရပ္ကို ဆင္ႏႊဲရန္သာ တပ္လွန္႔ထားခဲ့သည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔၊ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ခ်ီတက္ရမည့္ တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို စစ္ဆင္ေရးတာဝန္ခံမ်ားက စစ္ဆင္ေရးအေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းေျပာၾကားၿပီး အသင့္ျပင္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေအာက္အရာ႐ွိမ်ားအား တာဝန္အသီးသီး ခြဲေဝေပးအပ္ၿပီး ည ၁၂ နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ စစ္ခ်ီခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

စစ္တပ္သည္ မဂၤလာဒုံေလယာဥ္ကြင္း႐ွိ ဆက္သြယ္ေရးစခန္း၊ အသံလႊင့္႐ုံ၊ ေၾကးနန္းဌာန၊ ပါလီမန္အေဆာက္အအုံ၊ ရဲမင္းႀကီး႐ုံး၊ စစ္ရဲတပ္၊ ျပည္ေထာင္စုဘဏ္၊ ဘူတာ႐ုံ၊ ဆိပ္ကမ္း၊ ရဲဌာနမ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ဝင္ဒါမီယာကုတ္ (ယခု ေ႐ႊလီလမ္း) ႐ွိ ႐ွမ္းေဂဟာ ၊ ေ႐ႊေတာင္ၾကားလမ္း၊ ျပည္ေထာင္စုလမ္းသြယ္အမွတ္(၄၂)႐ွိ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေနအိမ္၊ ကုကၠိဳင္းလမ္းႏွင့္ ဂြတၱလစ္လမ္း (ယခု ဆရာစံလမ္း) ေထာင့္႐ွိ စဝ္ေ႐ႊသိုက္ေနအိမ္၊ ကမၻာေအးဘုရားလမ္း႐ွိ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္းေနအိမ္၊ ဖေရဇာလမ္း (ယခု ဒဂုံၿမိိဳ႕နယ္႐ွိ ေတာ္ဝင္လမ္း) ႐ွိ ကယားေဂဟာတို႔ကို သြား၀ိုင္းရံထားလိုက္ၾကသည္။ နံနက္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ တပ္မေတာ္တပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္ ဂြတၱလစ္လမ္း၊ ျပည္ေထာင္စုလမ္းသြယ္အမွတ္ (၄၂) တြင္ ေနထိုင္ေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ဝန္ႀကီးေဒါက္တာ ဦးဧေမာင္ႏွင့္ ျပည္လမ္း ခုႏွစ္မိုင္တြင္ ေနထိုင္ေသာ မိုးနဲေစာ္ဘြား စ၀္ျပည့္၊ မိုင္းေနာင္ေစာ္ဘြား စ၀္အုန္းေမာင္တို႔ကို ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဖမ္းဆီးၿပီးေနာက္ ကားေပၚသို႔ တင္အၿပီး၌ စကားဝွက္ျဖင့္ “ေလာက္ေကာင္” မိၿပီ ဟု ဌာနခ်ဳပ္သို႔ သတင္းပို႔ခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဦးႏု၏ သမီးႀကီးျဖစ္သူ ေဒၚစန္းစန္းႏုက ကၽြန္မၾကားတာက “ဇာတ္ေကာင္”ပါပဲ။ ေဖေဖနားၾကားလြဲသြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္ ဟူ၍ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ဘေဆြ၏ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံသမိုင္း (လက္ႏွိပ္စက္စာမူ) ၌ ဦးႏုအား ဖမ္းစဥ္က စကားဝွက္ “ေလာက္ေကာင္” ဟုသာ ေဖၚျပပါရွိ သည္။ ယင္းစာမူ၌ အျခားဝန္ႀကီးမ်ား၏ နာမည္ကိုလည္း စကားဝွက္ျဖင့္ “ဖာသယ္” ၊ “မိန္းမ႐ႊင္”၊ “ဆိတ္လေစ့”၊ “ႏွစ္ဖက္ခၽြန္” ဟူ၍ သုံးႏႈန္းထားရာ ရန္ကုန္ဘေဆြႏွင့္ အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းတို႔ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနမည္လားဟု ေတြးထင္စရာပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ နံနက္ ၃ နရီခန္႔တြင္ အျခားဝန္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဦးရာ႐ွစ္၊ သခင္တင္၊ သခင္တင္ေမာင္ ၊ဦးသြင္၊ ဦးဘေစာ၊ ေဒါက္တာေစာလွထြန္း၊ စ၀္ခြန္ခ်ိဳ၊ စ၀္ဝဏၰ၊ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း၊ဦးဘၿမိဳင္၊ပါလီမန္အတြင္းဝန္ကယားဦးစိန္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ အင္းလ်ားလမ္းေန အိမ္သစ္တြင္ ေနထိုင္ေသာ သမၼတ မန္းဝင္းေမာင္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္းကိုလည္းေကာင္း၊ ကယားေဂဟာတြင္ တည္းခိုေနေသာ ဦးၾကာပု၊ ဦးစိုးေမာင္၊ ဦးလြန္း၊ ဦးခ်စ္ဦး ၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး) တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌမ်ားကိုလည္းေကာင္း ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။

အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူလိုက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပ၍၊ ၎တို႔အိမ္တြင္ထား႐ွိေသာ လက္နက္မ်ားကိုလည္း အပ္ႏွံေစခဲ့သည္။ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္းကို ဖမ္းစဥ္က ဖမ္းဝရမ္းေတာင္းသျဖင့္၊ ဖမ္းဆီးသည့္ တပ္မေတာ္အရာ႐ွိလည္း ေတြေဝသြားၿပီး တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္၍ လိုက္ပါလာခဲ့ေသာ တပ္မွဴးထံ သတင္းပို႔ခဲ့သည္။ တပ္မွဴးကလည္း ဦးျမင့္သိန္း၏ အိမ္သို႔ လိုက္သြားၿပီး တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ဝရမ္းမလိုေၾကာင္း ေျပာၾကား၍ ဖမ္းဆီးခဲ့ရသည္ ဟု ဆိုသည္။

ဝန္ႀကီးမ်ား၏ ေနအိမ္တြင္ လုံၿခဳံေရးတာဝန္ယူေနၾကရေသာ ရဲအဖြဲ႔ဝင္မ်ားအား  စစ္တပ္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား ေရာက္႐ွိလာလွ်င္ ခုခံပစ္ခတ္ျခင္း မျပဳရန္ ႀကိဳတင္ၫႊန္ၾကားထားေသာေၾကာင့္ ဝန္ႀကီးမ်ားကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ အဆင္ေျပလြယ္ကူေစခဲ့သည္။  သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုကၠိဳင္းလမ္းႏွင့္ ဂြတၱလစ္လမ္း (ယခု ဆရာစံလမ္း) ေထာင့္႐ွိ စဝ္ေ႐ႊသိုက္ ေနအိမ္သို႔ ေရာက္႐ွိစဥ္က လုံၿခဳံေရးအေစာင့္မ်ားအား ႐ွမ္းဘာသာျဖင့္ ခုံခံျခင္း မျပဳရန္ ေအာ္၍ ေျပာေသးသည္။ သို႔ေသာ္အေစာင့္မ်ားက ပစ္ခတ္သျဖင့္ စစ္တပ္မွလည္း ျပန္လည္ပစ္ခတ္ရာတြင္ စ၀္ေ႐ႊသိုက္၏ သားငယ္ အသက္ (၁၇) ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိ စဝ္မီမီသိုက္ေခၚ စဝ္ေစးဟုမ္ဖမွာ ဦးေခါင္းႏွင့္ ေျခေထာက္တြင္ က်ည္ဆံထိမွန္၍ ေသဆုံးသြားခဲ့ရသည္။ စ၀္မီမီသိုက္ ေသဆုံးမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဝ္မီမီသိုက္၏ အစ္ကို (ယူဂ်င္းသိုက္ – Eugene Taike) က ရန္ကင္းရဲဌာနတြင္ အမႈဖြင့္ တိုင္ၾကားခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားသူမ်ားက အိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာကာ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏ညီ စဝ္မီမီသိုက္ကို ထိမွန္ေသဆုံးသြားေၾကာင္း တိုင္ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကင္းရဲဌာနမွ လူသတ္မႈ ပုဒ္မ ၃၀၂ အရ အမႈဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ စစ္တပ္ကမူ စ၀္မီမီသိုက္ ေသခဲ့ရျခင္းအတြက္ စာနာေထာက္ထားမႈ ႐ွိေၾကာင္း ေျပာၾကားၿပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠဌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းကလည္း စ၀္မီမီသိုက္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ျခင္းကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္မ်ားက အထူးဝမ္းနည္းေၾကကြဲမိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည့္ သဝဏ္လႊာကို ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ေ႐ႊသိုက္ႏွင့္ မဟာေဒဝီတို႔ထံ ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က မဟာေဒဝီ စဝ္ဟိန္ခမ္းမွာ အဂၤလန္သို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္သည္ ဝမ္းနည္းသဝဏ္လႊာကို စဝ္ေ႐ႊသိုက္၏ သားအႀကီးဆုံးျဖစ္သူ စဝ္ဆိုင္အုံ၏ လက္သို႔ ေပးအပ္ခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပသည့္ စ်ာပနအခမ္းအနားသို႔လည္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ ေပးပို႔ခဲ့ေသးသည္။ အာဏာသိမ္းပိုက္သည့္ေန႔မွ အျဖစ္အပ်က္ေနာင္တြင္ ဦးႏုက သူ၏ “တာေတစေနသား” စာအုပ္၌ ဤသို႔ ေဖာ္ျပထားသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ အသံလႊင့္႐ုံ၌ ျပည္နယ္မ်ား၏ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကို လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ ဖက္ဒရယ္မူ ေရးဆြဲေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ စတင္က်င္းပခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။

ည ၉ နာရီေလာက္တြင္ အစည္းအေဝးကို အဆုံးသတ္၍ ေနာက္ရက္သို႔ ေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ အစည္းအေဝးၿပီးေသာအခါ ႐ွမ္းျပည္နယ္ ဥကၠဌ ေစာခြန္ခ်ိဳႏွင့္ ကယားျပည္နယ္ဥကၠဌ ေစာဝဏၰတို႔ သည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင့္အတူ ဝင္ဒါမီယာဝန္းအတြင္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနအိမ္သို႔ လိုက္လာၾကသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက “အဆိုေတြ တင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဖိတ္လို အဆိုေတြကို တင္သြင္းရမွာ၊ ေကာလာဟလလႊင့္ေနၾကတဲ့ လူေတြဟာ ဒီအခ်က္ကို မသိၾကဘူးထင္တယ္” ဟု ေျပာရာ ေစာခြန္ခ်ိဳက – ဟုတ္ပါတယ္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ဖိတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဆိုတင္ျပရမွာပါ၊ တင္ျပျပန္ေတာ့လည္း ဒီတင္ျပတဲ့ အဆိုအတိုင္း လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မ႐ွိပါဘူး၊ အဆိုကို ေဆြးေႏြးၿပီး လုပ္ေပးႏိုင္တာေတြကို လုပ္ေပးပါ။ မလုပ္ေပးႏိုင္တာေတြက်ေတာ့ ပစ္ပယ္လိုက္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာခံပါ့မယ္” ဟု ျပန္ေျပာသည္။

ထိုစဥ္က ေစာခြန္ခ်ိဳ၊ ေစာဝဏၰ ႏွင့္ ဦးႏုတို႔ စကားထိုင္ေျပာေနၾကသည္မွာ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ ၿပီးသည္။ထိုအခ်ိန္ေလာက္အထိဗိုလ္ေနဝင္းသည္ေလဟာျပင္ဇာတ္ရံု၌တရုတ္ယဥ္ေက်းမွဳကဇာတ္အဖဲြ ့ မွတင္ဆက္ေသာဘဲေလးျပဇာတ္ကိုဟန္မပ်က္ၾကည့္ေနခဲ့သည္ဟုဦးႏုသားသမီးမ်ားကေျပာျပၾကပါသည္။

ဦးႏုသည္ ဝင္ဒါမီယာထဲမွာ မေနေပ။ ဂြတၱလစ္ျပည္ေထာင္စု လမ္းၾကားထဲမွ သူ႔အိမ္၏ ေတာင္ဘက္မွာ တစ္ထပ္အိမ္ဌားေနသည္။ သူ႔အိမ္အျပန္မွာ သူ႔အႀကံေပးအရာ႐ွိ ဦးအုံးႏွင့္အတူ လိုက္ပါလာၿပီး၊ ဦးအုံးက ဦးႏုကို သူ႔အိမ္ေရာက္သျဖင့္ ကားေပၚက ဆင္းခါနီးမွာ ေျပာသြားသည္။

“လာမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ ႏိုင္ငံေရးက ထြက္ေတာ့မယ္လို႔ ကိုႀကီးႏုက ေျပာေနေပမယ့္ တပ္မေတာ္ကေတာ့ ကိုႀကီးႏုထြက္တာကို သေဘာတူမယ္ မထင္ဘူး။ ဆက္လုပ္ဖို႔ ဝိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္”

ဦးႏုသည္ သူ႔အိမ္ခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ ေနာက္ညမွာ ဖက္ဒရယ္မူႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သူေျပာမည့္ မိန္႔ခြန္းကို တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အစဥ္အလာအတိုင္း ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီး ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္တြင္ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။

သန္းေခါင္ေက်ာ္ခ်ိန္ေလာက္ ႐ွိေသာအခါ သူ႔အိမ္ဝင္းထဲ၌ လူသံၾကားရသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးလာသည့္အခါ သူ႔အခန္းထဲ၌ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ကို  ေျခာက္လုံးျပဴးကိုင္လ်က္ရိွသည္ကို ဦးႏု ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ဦးႏုက “မင္းက ဘာလဲ”

ထိုစဥ္ စစ္ဗိုလ္က “ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီ”

ဦးႏု “အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

စစ္ဗိုလ္က “ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ”

ဦးႏုလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔အေပၚ အက်ၤီကို ဝတ္လိုက္ၿပီး ဆီးသြားရေအာင္ ေရခ်ိဳးခန္း၊ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ရာ၊ စစ္ဗိုလ္က “ ဦး…. ဘာလုပ္မလို႔လဲ”

ဦးႏုက စိတ္မ႐ွည္စြာျဖင့္ “ဆီးသြားမလို႔ေဟ့” ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္သည္။ စစ္ဗိုလ္က “ေရခ်ိဳးခန္းထဲ မဝင္ပါနဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ” ဟု ေျပာၿပီး စစ္ဗိုလ္ကေလးသည္ ဦးႏုအား အတင္းေခၚေဆာင္သြားရာဆီးပင္မသြားလိုက္ရေပ။

အိမ္ဝသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ကားမလာေသးသျဖင့္ ခဏေစာင့္ေနရသည္။ အနား႐ွိ စစ္သားတစ္ေယာက္က “ေလာက္ေကာင္မိၿပီ၊ ေလာက္ေကာင္ မိၿပီ” ဆိုၿပီး ေဝၚကီေတာ္ကီ စကားေျပာစက္ျဖင့္ သူ႔ဌာနခ်ဳပ္ကို လွမ္း၍ သတင္းပို႔သံၾကားေသာအခါ အဓိပၸာယ္ကို ဦးႏု နားမလည္။ ေနာက္မွ စကားဝွက္ျဖင့္ သူ႔ကို “ေလာက္ေကာင္” ဟု ေခၚမွန္း သူသိသြားသည္။

ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘဝမွ အ႐ွင္လတ္လတ္ ေလာက္ေကာင္ဘဝသို႔ ေရာက္သြားရသည့္ ေလာကဓံတရားဟာ တယ္မွန္ပါကလား ဟု သူ႔ဟာသူေတြးရင္း ၿပဳံးမိသြားေလသည္။

ဦးႏုကို စစ္သားမ်ားက မဂၤလာဒုံသို႔ ေခၚသြားၾက၏။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္တြင္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ကေလးသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။

သူ႔ကိုဖမ္းတာ ေအာက္က စစ္ဗိုလ္ကေလးေတြ ဖမ္းတာပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းဟာ ဦးႏု အဖမ္းခံရတယ္ ဆိုတာသိလွ်င္ ဦးႏုထံသို႔ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာမွာပဲ ဟု ေတြးၿပီး၊ ဦးႏု စိတ္သိပ္မပူေပ။ အိပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္  တေရးအိပ္လိုက္သည္။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ႐ွိေတာ့မွ တေရးႏိုး၏။ မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္တြင္ သူ႔အဝတ္အစားေတြ ထည့္ထားသည့္ ေသတၱာတစ္လုံး သူ႔အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာ၏။ ေသတၱာကို ၾကည့္ၿပီး အိမ္က ဘာေၾကာင့္ ပို႔လိုက္တာလဲ။ မၾကာခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္း သူ႔ကို လာေခၚမွာပဲ ဟု သူ႔စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ျပန္၏။ထိုအခ်ိန္အထိ ေနဝင္းကို ယုံၾကည္ေနေသးသည္။

ညေန ၅ နာရီေလာက္က်ေတာ့  စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ လာေခၚသည္။ သမၼတႀကီး ဦးဝင္းေမာင္ ေရာက္ေနေၾကာင္းေျပာလွ်င္ သူ႔ကို ဖမ္းတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း သိသြားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မလာႏိုင္လို႔ သမၼတႀကီးဟာ သူ႔ကို ေခၚရေအာင္ လိုက္တာပဲဟု ေတြးၿပီး ေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္သြားသည္။

သမၼတ ဦးဝင္းေမာင္က “ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ မနက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အသံလႊင့္တာကို ၾကားလိုက္ရလား” ဟု ေမး၏။ ဦးႏုက “မၾကားမိပါဘူး၊ သမၼတႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဘာေတြ လႊင့္သြားသလဲ”

ဦးဝင္းေမာင္က “သူလႊင့္တာကေတာ့ ခပ္တိုတိုပါပဲ၊ ျပည္တြင္းမွာ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းရေအာင္ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ရပါတယ္” လို႔ လႊင့္သြားတယ္။

ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ဦးႏုသည္ ဤကမၻာေလာက၌ ေနႏွင့္လ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္ေတာင္ အံ့ၾသမိမည္ မဟုတ္ဘဲ၊ အ့့ံၾသစြာျဖင့္ ဦးႏုပါးစပ္မွ -

“ေၾသာ္… ဒီလိုကိုး”ဟု လွစ္ကနဲ ထြက္သြားၿပီး တမိနစ္ခန္႔ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ မတုန္လႈပ္ေက်ာက္႐ုပ္ပမာ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနသည့္ အေနမ်ိဳးျဖင့္  သူ႔ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ၾကမ္းျပင္ကို အဓိပၸာယ္မ႐ွိ စိုက္ၾကည့္ေနမိပါေတာ့သည္” ဟူ၍ ေရးသားထားေလသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔၊ နံနက္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ဖမ္းဆီးခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွာ သမၼတမန္းဝင္းေမာင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ဝန္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ သခင္တင္၊ ေဒါက္တာ ဦးဧေမာင္၊ ဦးရာ႐ွစ္၊ ဦးဘေစာ၊ သခင္တင္ေမာင္၊ ဦးသြင္ စဝ္ခြန္ခ်ိဳ၊ စ၀္ဝဏၰ၊ ေဒါက္တာေစာလွထြန္း၊ ဦးဇာရဲလ်န္၊ ဦးဘၿမိဳင္၊ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း၊ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ မန္းဘဆိုင္၊ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ စဝ္ခြန္ၾကည္၊ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြား သမၼတေဟာင္း စဝ္ေ႐ႊသိုက္၊ မိုးနဲေစာ္ဘြား စဝ္ျပည့္၊ လဲခ်ားေစာ္ဘြား စဝ္ႏြံ၊ သာမိုင္းခမ္းေစာ္ဘြား စဝ္မန္လစ္၊ စဝ္ခြန္ထီး၊ စဝ္မန္ဖ (သိႏီၷေျမာက္ပိုင္းအမတ္)၊ စဝ္ေအာင္ဖူး (လိြဳင္လင္ အလယ္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးခ်စ္ (လိြဳင္လင္ ေတာင္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးရီေရာင္း (က်ိဳင္းတုံေျမာက္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးခြန္ေနာ္ (က်ိဳင္းတုံအေနာက္ပိုင္း အမတ္)၊ ဦးျဖဴ (မိုင္းပြန္အမတ္)၊ ဦးေက်ာ္စိန္ (သာမိုင္းခမ္း အမတ္)၊ ဦးလြန္း (စကားအမတ္)၊ ဦးအမ္ေဇာ္လ (ကြတ္္ခိုင္အမတ္)၊ ဦးစိုးေမာင္၊ ဦးခ်စ္ဦး၊ ဦးသန္းတင္၊ ဦးတင္ေအာင္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္အဖမ္းမခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္္ဦးမွာ ငပလီသို႔ ေရာက္ေနေသာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏွင့္ သမၼတအျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ လ်ာထားၿပီးျဖစ္ေသာ ဆမားဒူးဝါ ဆင္ဝါးေနာင္ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆမားဒူဝါးဆင္၀ါးေနာင္မွာ ျမစ္ႀကီးနားခ႐ိုင္အတြင္း႐ွိ ၎၏ ဘိုးဘြားမိဘမ်ား အစဥ္အဆက္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ဆမား႐ြာသို႔ ေရာက္႐ွိေနသည္ဟု ဆိုသည္။

အဖမ္းခံရသူတို႔တြင္ ေဒါက္တာ ေစာလွထြန္းႏွင့္ ဦးဇာရဲလ်န္တို႔မွအပ ကရင္ျပည္နယ္ ခ်င္းဝိေသသတိုင္းႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တို႔မွ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားပါဝင္ျခင္း မ႐ွိေပ။

မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ နံနက္က အဖမ္းခံရသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားစြာကို ပထမတြင္ ဝင္ဒါမီယာအနီး႐ွိ အသံလႊင့္႐ုံသို႔ ပို႔ထားခဲ့သည္။ စစ္တပ္ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ ဖမ္းဆီးလာခဲ့သူမ်ားကို အသံလႊင့္႐ုံအတြင္း႐ွိ ယမန္ေန႔ညက ဖက္ဒရယ္မူ ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပခဲ့ေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးအတြင္းတြင္ ထား႐ွိသည္။ နံနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္မူ ဖမ္းထားေသာ ပုဂၢိဳလ္္မ်ားကို ေလာ္ရီကားမ်ားေပၚတင္၍ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္အၾကပ္မ်ား စီးနင္းေသာကား လိုက္ပါလ်က္ မဂၤလာဒုံသို႔ ပို႔ခဲ့သည္။ ထိုေန႔နံနက္က ရာသီဥတုမွာ အုံ႔မိႈင္း၍ မိုးတဖြဲဖြဲ ႐ြာလ်က္႐ွိသည္။ မဂၤလာဒုံသုိ႔ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တင့္ကားမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ ႐ွိသည္။ ဖမ္းဆီးလာေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို မဂၤလာဒုံ႐ွိ ရန္ႀကီးေအာင္ တပ္မေတာ္႐ုံ႐ွင္႐ုံတြင္ စု႐ုံးထားသည္။ စစ္သားမ်ားသည္ ဖမ္းဆီးလာေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို လက္ဖက္ရည္၊ နံျပားတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးသည္ဟူ၍ ကယားဦးစိန္ေရးသားခဲ့ေသာ “အာဏာသိမ္း မွတ္တမ္း” (လက္ေရးမူ) ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။

မၾကာမီတြင္ပင္ အဖမ္းခံရသူတို႔အနက္ မန္းဘဆိုင္၊ စဝ္ခြန္ၾကည္၊ ဦးဘေစာ၊ ေဒါက္တာေစာလွထြန္း၊ ဦးဇာရဲလ်န္၊ ဦးဘၿမိဳင္ႏွင့္ စဝ္မန္ဖတို႔ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေခၚ၍ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ (ယခုႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္) အတြင္း႐ွိ ဒဂုံရိပ္သာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းက ေခတၱေတြ႔ဆုံကာ မွားယြင္းဖမ္းဆီးမိေၾကာင္း ေျပာၾကား၍ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့သည္။

မဂၤလာဒုံတြင္ ဖမ္းဆီးထားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ သမၼတမန္းဝင္းေမာင္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္း၊ သခင္တင္၊ စဝ္ခြန္ခ်ိဳ၊ ဦးရာ႐ွစ္ႏွင့္ စ၀္ဝဏၰတို႔ကို သီးျခားစီခြဲ၍ အေစာင့္အၾကပ္ထူထပ္စြာ ခ်ထားခဲ့သည္။ က်န္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ႏွစ္စုခြဲ၍ မဂၤလာဒုံ ရန္ႀကီးေအာင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံအနီး႐ွိ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ (၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ ဗဟိုႏိုင္ငံေရးတကၠသိုလ္အျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့သည့္ အေဆာက္အအုံျဖစ္ၿပီး ယခုအခါ တပ္မေတာ္ေဆး႐ုံႀကီး၏ တိုးခ်ဲ႕အေဆာက္အအုံ) တြင္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့သည္။


သို႔ေသာ္ ပထစ အစုိးရအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင့္တကြ ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားအား မဂၤလာဒုံတြင္ ထား႐ွိရာ၌ အေလာသုံးဆယ္ စဥ္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရသျဖင့္ လုံၿခံဳေရးအတြက္ အႏၱရာယ္႐ွိသည္ဟု တပ္မေတာ္အရာ႐ွိေဟာင္း စၾကာၾကည္ေဆြ ေရးသားခဲ့ေသာ စာတမ္း (လက္ႏွိပ္စက္မူ) ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဖမ္းဆီးခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားစုသည္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈအေတြ႔အႀကဳံမ်ား႐ွိၾကျခင္း၊နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီမ်ား၏အခ်ဳပ္ေထာင္မွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ ဖူးသူမ်ား ႐ွိခဲ့ၾကျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး တာဝန္ယူထားေသာ ဗိုလ္မွဴး တင္ဦး  (ေနာင္ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ တင္ဦး) သည္ လုံၿခဳံေရး သေဘာတရားကို နားလည္ထားေသာေၾကာင့္ အထူးဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္နယ္နိမိတ္အတြင္း႐ွိ ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း (၄) ႏွင့္တကြ အျခားေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္းမ်ားမွ ရသမွ်အင္အားကို ရယူျခင္း၊ လက္နက္ႀကီးမ်ားမွစ၍ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ား ျဖည့္ဆည္းျခင္း၊ သံခ်ပ္ကာတပ္မွ ဘရင္းကိရိယာကားမ်ား တြဲဖက္ထား႐ွိျခင္း စသည္မ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ တပ္တြင္းလုံၿခဳံေရးႏွင့္တကြ တပ္ျပင္တစ္၀ိုက္ လုံၿခဳံေရးအတြက္ပါ အထူးစီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကသည္။  ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားအား အျခားႏုိင္ငံတစ္ခုခုမွ စစ္သေဘၤာျဖင့္ ပင္လယ္၀အထိ လာေရာက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဟယ္လီဘြန္း စစ္ဆင္ေရးမ်ိဳး ျပဳလုပ္ၿပီး ကယ္တင္ရန္ ႀကိဳးစားမႈမ်ား ႐ွိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အေရးေပၚ တန္ျပန္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကိုပါ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး႐ုံးမွ ေလ့က်င့္္ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည္။ လုံၿခဳံေရးကို အတြင္းစည္းလုံၿခဳံေရး၊ အျပင္စည္းလုံၿခဳံေရးအျဖစ္ ခြဲျခားၿပီး ေဆာင္႐ြက္ေစခဲ့သည္။ ထိုသို႔ေဆာင္႐ြက္ရာတြင္ အတြင္းအျပင္အားလုံး၌ အင့္ကာဘာေခၚ ေထာက္လွမ္းေရးစနစ္အရ ေထာက္လွမ္းေရး အမႈထမ္းမ်ား ပစၥည္းကိရိယာမ်ားသုံးလ်က္ လည္းေကာင္း၊ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔မ်ား တည္ၿငိမ္ကင္းမ်ား၊ လႈပ္႐ွားကင္းမ်ား အျဖစ္ ထား႐ွိ၍လည္းေကာင္း အေသးစိတ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ လုံၿခဳံေရးစနစ္ကို တိက်စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္၊ ဗိုလ္မွဴးတင္ဦးသည္ ေနာင္တြင္ အထြတ္အထိပ္ ရာထူးႀကီးမ်ားရ႐ွိကာ သမၼတဦးေနဝင္း၏ စစ္ဘက္လက္ေထာက္အျဖစ္ ခန္႔ထားျခင္းခံရသည္ဟု ၎၏ စာတမ္း၌ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

No comments:

Post a Comment

Comment မ်ားကုိ စီစစ္ျပီး တင္ေပးပါမည္။ မုိက္ရုိင္းေသာ၊ လူသားမဆန္ေသာ Commet မ်ား တင္မေပးပါ။