အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ကုိယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးႏုိင္ခြင့္

(Irrawaddy)

လြတ္လပ္ ၍ ကုိယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ ဖန္တီးႏုိင္ခြင့္ အတြက္ တုိက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကသည္ မွာ ယေန႔ ဆုိလွ်င္  ၉၃ ႏွစ္ပင္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ပန္းတိုင္ေရာက္ ရဲ႕လား။
ပန္းတုိင္ကား နီး လုိက္ ေ၀းလုိက္၊ မွိန္လုိက္ လင္းလုိက္ႏွင့္ ၉၃ ႏွစ္ ခရီးလမ္းေၾကာင္းသည္ ၾကမ္းတမ္းေပစြ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ပန္းတိုင္သည္ မွိန္လုိက္လင္းလုိက္ ျဖစ္ေနရသနည္းဟု အေျဖရွာသူမ်ား ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျဖသည္ စာရြက္ ေပၚ၌သာ ရွိေနေလ၏။ လက္ေတြ႔တြင္ အေျဖကလည္း အားနည္းစြာ ႏြမ္းေခြေနေလသည္။

 
လြန္ခဲ့သည့္ ၉၃ ႏွစ္။ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကို ကာလကတၱား တကၠသုိလ္မွ ခြဲထုတ္ေပးမည္ဆုိၿပီး တကၠသုိလ္အက္ဥပေဒကို ေရးဆြဲသည္။ ေရးဆြဲသူမ်ားမွာ ၿဗိတိသွ် အာဏာပုိင္၊ ကိုလိုနီအစိုးရ၏ လူမ်ားျဖစ္၏။

ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ ေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္လို၍ က်ဴးေက်ာ္စစ္ ၃ ႀကိမ္ ဆင္ႏႊဲၿပီး သိမ္းပိုက္ အရယူသြားခဲ့ၾကေသာ ကိုလိုနီ အစိုးရသည္ သူတုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လည္ပတ္ႏုိင္႐ံုမွ် အေရအတြက္ ရွိေသာ ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားကုိသာ အလုိရွိခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေရအတြက္ အနည္းငယ္သာ ေမြးထုတ္ႏုိင္ရန္ အတြက္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒတြင္ တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္မည့္ ေက်ာင္းသားတုိင္း၊ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားေနရမည္ဟု ပါသည္။ အျခား ဖိႏွိပ္မႈမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထုိစဥ္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တြင္ တက္ေနၾက ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဤ ဥပေဒကုိ သပိတ္ေမွာက္ရန္ ေဆြးေႏြး တုိင္ပင္ခဲ့ၾက၏။ ပထမ ၁၁ ဦး၊ ထုိ႔ေနာက္ ၂၆ ဦးျဖင့္ စတင္ကာ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ တခုလံုး ပါ၀င္ သပိတ္ ေမွာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ “ပထမအႀကိမ္” ဆႏၵျပ သပိတ္ေမွာက္ပြဲႀကီး ပင္တည္း။

တကၠသိုလ္ အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ရ၏။ ထို ၁၉၂၀ မွစ၍ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတုိ႔ စိတ္တြင္ “နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္” ခိုင္မာ အားေကာင္းလာခဲ့ ေပသည္။

၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ပါေတာ္မူခ်ိန္မွ စၿပီး တုိင္းရင္းသား အသီးသီးတို႔က ရရာ လက္နက္တုိ႔ျဖင့္ အဂၤလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း အင္အားမမွ်သျဖင့္ ၁၀ ႏွစ္ ၾကာေသာအခါ ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ကား မၿငိမ္ႏုိင္ၾကရာက ၁၉၂၀ ေက်ာင္းသား သပိတ္ႀကီးေပၚလာေသာအခါ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္မ်ား ျပန္လည္ဦးေမာ့လာၾကျခင္း ျဖစ္၏။

၁၉၃၀ တြင္ တျပည္လံုး အတုိင္းအတာျဖင့္ “တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး” ႀကီး ထူေထာင္မိေသာအခါမူ၊ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ပိုမုိက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့ၿပီး “အမ်ဳိးသား ေအာင္ပြဲေန႔” ဟူ၍ သီးသီးသန္႔သန္႔ သတ္မွတ္ရန္ စဥ္းစားၾကသည္။ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔ အျဖစ္ သတ္မွတ္ရန္ ေန႔ရက္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို စဥ္းစားၾကရာ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသား သပိတ္ စတင္ခဲ့သည့္ေန႔ကုိ သတ္မွတ္ရန္ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ထူးျခားသည္မွာ ေန႔ကုိ သတ္မွတ္ရာ၌ ခရစ္သကၠရာဇ္ကို မယူဘဲ ျမန္မာ လ၊ ရက္ကို ယူျခင္းျဖစ္၏။ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ ရက္ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအခါမွစ၍ အမ်ဳိးသား ေအာင္ပြဲေန႔ ေရာက္တုိင္း စည္ကားစြာ လွည့္လည္က်င္းပခဲ့ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေဟာေျပာပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက၏။ လူထု၏ စိတ္ကို ႏႈိးဆြရန္ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ေစေသာ ေတးသီးခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေရး စပ္၍ သီခ်င္း ဓာတ္ျပားသြင္း၍ တျပည္လံုး ျဖန္႔ခ်ိျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ တို႔ဗမာသီခ်င္း၊ ပါေတာ္မူ၊ သံုးေရာင္ျခယ္၊ စၾကာ သုိက္၊ ဓနရွင္၊ ေရႊျပည္ႀကီး၊ ေခတ္ဆန္းခ်ိန္၊ မီးဒုတ္၊ နဂါးနီ စသည့္ သီခ်င္းမ်ားမွာ အထူးေက်ာ္ၾကားၿပီး အမ်ိဳးသားေရးကို အားေပးႏိုင္ ခဲ့သည္။ လူတုိင္း ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ သီဆုိခဲ့ၾကရင္း အမ်ဳိးသားစိတ္ ပိုမုိထက္သန္လာခဲ့ၾကသည္။

ဤအတြင္း ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မီး ျမန္မာျပည္သို႔ ကူးစက္လာၿပီး အဂၤလိပ္မ်ား ထြက္ေျပးရခ်ိန္၌ “အဂၤလိပ္အခက္၊ ဗမာ့အခ်က္” ဟု အခ်က္ေကာင္းယူကာ ျမန္မာ့လြတ္ေရးကို ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾက၏။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဂ်ပန္ျပည္၌ စစ္ပညာသင္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္သည္။ “ဘီအိုင္ေအ” ေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ဖြဲ႔စည္းသည္။ ျမန္မာေယာက္်ား လူငယ္မ်ားက “စစ္သား” မ်ား အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။

ဂ်ပန္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ ၁၉၄၂ – ၄၅ အတြင္း ဂ်ပန္တို႔၏ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈမ်ား ေအာက္မွ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ကား ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ႏုိင္ခဲ့၏။ ၾသဂုတ္လတြင္ ဂ်ပန္တို႔ လက္နက္ခ်ေသာ အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံ သုိ႔ မဟာမိတ္တပ္မ်ား ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာၿပီး အဂၤလိပ္တို႔ပင္ ထပ္မံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသား စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာႏိုးၾကားလ်က္ အားေကာင္းခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရး မရမခ်င္း ဆက္လက္ တုိက္ပြဲ ၀င္ၾကရသည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၄၈ ဇန္န၀ါရီလ က်မွသာ “အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပုိင္ လံုး၀လြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံ” အျဖစ္ ေၾကညာႏုိင္ခဲ့၏။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ သမုိင္းကား ရွည္လ်ားလွ၏။ ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ လမ္းခုလတ္တြင္လည္း အာဇာနည္ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားကို ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရ၏။ လြတ္လပ္ေရး ရျပန္ေတာ့လည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေတာခိုျခင္းက စ၍ “ျပည္တြင္းစစ္” ျဖစ္လာရ ျပန္ သည္။ “၀ါဒေရးရာ ကြဲျပားမႈ” ၊ “သူတလူ ငါတမင္း ျပဳလုိမႈမ်ားေၾကာင့္”ဟု ေတြ႕ႏုိင္သည္။

နယ္ခ်ဲ႕ကို ေတာ္လွန္စဥ္က ညီရင္းအစ္ကိုအျဖစ္လက္တြဲကာ ညီၫြတ္ခဲ့ၾကေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေသာ အခါ ေလွ်ာက္လွမ္းမည့္ လမ္းစဥ္ (၀ါဒ) ကြဲျပားမႈကုိ ရင္ၾကား မေစ့ႏိုင္ခဲ့ၾကေခ်။ ဤအခ်က္သည္ တုိင္းျပည္ အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေၾကကြဲမႈကုိ ေမြးဖြားေပးခဲ့ေလသည္။

တဖန္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ဆိုးေအာက္ က်ေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အနိမ့္က်ဆုံး ျဖစ္သြားၿပီး ၂၀၁၁ မွစကာ ဒီမုိကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္လည္ ေရာက္လာေပသည္။
ယခုဆုိလွ်င္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး သက္တမ္းလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ပထမဆံုး နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး သပိတ္ေန႔လည္း ၉၃ ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ၿပီ။ တုိင္းျပည္သည္ “တရားမွ်တ၊ လြတ္လပ္ေသာ” ၀ါဒကုိ  က်င့္သံုးႏိုင္ပါၿပီလား။

လြတ္လပ္ျခင္း။ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ၏ အသက္ျဖစ္ေသာ ဤအခ်က္မ်ားကုိ မည္မွ်ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီလဲ။
တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕ ၃၀ ေက်ာ္ရွိေနဆဲ။
ၿမိဳ႕ျပ ေက်းရြာမ်ားမွာ ခ႐ုိနီဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပြဲမ်ား တုိက္ခိုက္ေနဆဲ။
ျမန္မာျပည္၏ ကံၾကမၼာကား ဆုိး၀ါးလွသည္။

မိမိမွာရွိသည့္ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတမ်ားႏွင့္ မိမိဘာသာခ်မ္းသာစြာ ရပ္တည္ႏုိင္ပါလ်က္ႏွင့္ ၀ါဒကြဲျပားမႈ၊ သူတလူ ငါတမင္း စိတ္ဓာတ္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာလွ်င္ၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္၊ ငါႏွင့္မတူ င့ါရန္သူ စိတ္ဓာတ္တို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ဆင္းရဲမြဲျပာ က်ေနေလၿပီ။

ျမန္မာတုိ႔၏ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းမႈကုိ သိေနၾကသည့္ အိမ္နီးခ်င္း တခ်ိဳ႕က အခြင့္ေကာင္း ရသြားသည္။ အေရွ႕ဘက္ ႏုိင္ငံႀကီးက တစိမ့္စိမ့္ ၀င္လာေနသည္။ ျမန္မာျပည္ေျမပံုမွာ “လည္ပင္းသား”ပင္ အနည္းငယ္ ခ်ဳိင့္၀င္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အၿပိဳင္အဆိုင္ အျဖစ္ အေနာက္ဘက္ကလည္း သိသိသာသာ ဖိ၀င္ေနသည္။ ဤေနရာ ဤအခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ဘက္က အား၊ အေနာက္ဘက္က အားေတြကို ေတာင့္မခံႏုိင္လွ်င္ ယခင္ကမွ “ကုိလုိနီနယ္” အျဖစ္ တရား၀င္ရွိခဲ့ ေသးေသာ္လည္း ယခု အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္က လုယူသြား၊ ဖဲ့ယူသြား ခံရလွ်င္ေတာ့ တိုင္းျပည္ေရာ လူမ်ိဳးပါ တျဖည္းျဖည္း လုံးပါးပါး ေပ်ာက္ကြယ္ ရေပေတာ့မည္။

ယခုအခ်ိန္သည္ “သတိ” ႀကီးႀကီးထားရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ရန္သူေတြ ၀ိုင္းေနၿပီ။ ကုိယ့္တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးညီညြတ္မွသာ တြန္းလွန္ တင္းခံႏုိင္အား ရွိမည္ကို သိထားၾကရ ပါမည္။ နာတာ သာတာေတြကုိ စဥ္းစားေနဖို႔ အခ်ိန္ မရွိပါ။ 

မိတ္ေဆြေယာင္ ေဆာင္ထားေသာ ရန္သူကိုလည္း မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး အားနာရန္ မလုိေပ။
စကၠန္႔ႏွင့္အမွ် ကိုယ့္ႏိုင္ငံပိုင္ ေျမႀကီးေတြ အတူးခံေနရျခင္းကုိ တားၾကဖို႔လိုၿပီ။ ၾကာလွ်င္ အခြံသက္သက္ခ်ည္းသာ က်န္လိမ့္မည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အတၱကို ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႔လိုၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၉၃ ႏွစ္က အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပန္လည္ အားျဖည့္ဖို႔ လုိၿပီ။ ျပန္လည္ အားေကာင္းဖို႔လိုၿပီ။ ဘာသာေရး အေရာင္ျပၿပီး တုိင္းျပည္ကို ေျခကုတ္ယူမည့္ ရန္သူမ်ားကုိလည္း ဥပေဒ ႐ႈေထာင့္မွ ပီပီျပင္ျပင္ ကာကြယ္ဖို႔ လုိၿပီ။ ဘာသာေရးမေျပာဘဲ၊ စီးပြားေရးစကားေျပာကာ၊ ရသမွ် အျမစ္ပါမက်န္ တူးယူေနေသာ စီးပြားေရး ေအး ဓားျပမ်ား ကိုလည္း တုိင္းျပည္၏ ရန္သူအျဖစ္ ရွင္းရွင္းျမင္ဖို႔ လိုၿပီ ဟူ၍ ယေန႔ က်ေရာက္ေသာ ၉၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔တြင္ လႈံ႔ေဆာ္ သတိေပးလုိက္ရပါသည္။    ။