ဗိုလ္ေလးဘ၀ အမွတ္တရမ်ား - အပိုင္း (၂)

(စည္းလံုးျခင္းရဲ႕အင္အား)

ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ရြာတစ္ရြာမွ ရြာသူရြာသားမ်ားနဲ႔အတူ ျမန္မာ့စစ္ေၾကာင္း

ေဆာင္းပါးရွင္ - စစ္မင္း (ျပည္တြင္းမွ တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦး)

ဒီလိုန႔ဲ တစ္ေန႔မွာ စစ္ေၾကာင္းတစ္ခုလံုး ကမေမာင္းကေန ၀က္သိုးခိုရြာဖက္ ခ်ီတက္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္တပ္စု ေရွ႕ေျပးတာ၀န္ပါ။ ညဖက္ ေမွာင္စအခ်ိန္ လမ္းက ရြာတစ္ရြာကို ၀င္အရွင္း ေအာက္လင္း ဓါတ္မီးေအာက္မွာ ရြာသား (၃) ေယာက္ေတြ႔လို႔ ၀င္ဖမ္းၿပီး ဆက္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ ညဖက္ စခန္းခ်ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔အား စစ္ေၾကာင္းကို မအပ္ဘဲ တပ္ခြဲရံုးမွာဘဲ ထားပါတယ္။ ည (၁၀) နာရီေလာက္မွာ သံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ဟာ ရိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔ တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုပါေတာ့တယ္။ တပ္ခြဲမွဴးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထမင္းစားခါနီး ျပင္ေနတံုး ၾကားေနရေတာ့ ေခၚေမးၾကည့္ၿပီး နွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။

သူ႔ရြာမွာ ဒီည မဂၤလာေဆာင္ပြဲ လုပ္မွာျဖစ္ၿပီး ျပင္ဆင္ေနတံုး စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပါလာရလို႔ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြနဲ႔ မဂၤလာဦးညအတြက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ တပ္ခြဲမွဴးလည္း စိတ္ထိခိုက္ၿပီး “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီေလာက္ရိုင္းတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေစာေစာက ေျပာရင္ ဒီလိုဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ တကယ္ ၀မ္းနည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္” လို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး လက္ဖြဲ႔ေငြ (၂၀၀) က်ပ္ (အဲဒီအခ်ိန္္ ႏွစ္ရာက ေတာ္ေတာ္ တန္ဖိုး ရိွပါတယ္) ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ သတို႔သားရဲ႕ ၀မ္းသာၾကည္ႏႈးမႈ မ်က္နွာဟာ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနမိတဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုပါ။

စစ္ဆင္ေရးမွာ ၀န္ထမ္း (ေပၚတာ) မပါရင္ မျဖစ္သလို ၀န္ထမ္း (ေပၚတာ) ဆြဲတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္လည္း စည္းရံုးေရး က်ဆင္းၿပီး တပ္မေတာ္အေပၚ ျငိဳျငင္ခံရပါတယ္။ စစ္ေအာင္ႏိုင္ရာေသာ အေၾကာင္းႀကီးမ်ားမွာ ေပၚတာ အလံုအေလာက္ ရရိွေရးဟာ အဓိက အခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္စုမွဴး တပ္ခြဲမွဴးေတြ စုမိတိုင္း ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္မ (၄၄) တပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းလိုက္ တပ္ရင္းလိုက္ ဗ်ဴဟာလိုက္ လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ေပၚတာ မပါဘဲ ဘယ္လိုမွ မရပါဘူး။ ရဲေဘာ္တိုင္းမွာလည္း တစ္ပါတ္စာရိကၡာ၊ ေပါက္ျပား၊ ေဂၚျပား၊ ဒါး၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ေတြနဲ႔ ေက်ာပိုးအိပ္တစ္လံုးအျပင္ခါးမွာ က်ည္ဆံက်ည္ကပ္ အျပည့္နဲ႔ျဖစ္လို႔ စစ္ေၾကာင္းက လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံေတြ လက္နက္ႀကီးေတြကို မထမ္းႏိုင္ပါဘူး။ ရြာသားေတြဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ တစ္ေနကုန္ အေလးအပင္ထမ္း အစားအအိပ္ အေန ပင္ပန္းဆင္းရဲ တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္ အခန္႔မသင့္ရင္ အသက္ပါ ဆံုးႏုိင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။

ေပၚတာမ်ားနဲ႔အတူ ျမန္မာ့ စစ္ေၾကာင္း တစ္ခု

တပ္စုမွဴး အဓိကတာ၀န္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေရွ႕ေျပးတပ္စု တာ၀န္ကေတာ့ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေျမအေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ မူတည္ၿပီး တပ္စုကို အမ်ိဳးမ်ိဳး တပ္ျဖန္႔ ခ်ီတက္ရပါတယ္။ ကြင္းျပင္၊ ေခ်ာင္း၊ ေတာတန္း၊ ေတာင္ကုန္းငယ္မ်ား ေပါမ်ားတဲ့ ေဒသျဖစ္လို႔ ရန္သူျခံဳခို ေခ်ာင္းပစ္ေျပးလို႔ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေျမအေနအထားေတြပါ။ ဒီအားသာခ်က္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ၿပီး နယ္ခံ KNDO က လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းေတြကို မၾကာခဏ ဒုကၡေပးပါတယ္။ ဒီျပႆနာ ေက်ာ္လႊားနိင္ဖို႔က ေရွ႕ေျပးတပ္စုမွဴးရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႔ တပ္စုရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈအေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။ တပ္စုအတိုင္းအတာနဲ႔ မႏိုင္တဲ့ ေျမအေနအထားေတြမွာေတာ့ တပ္ခြဲမွဴးထံ တင္ျပၿပီး ဆက္လုပ္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တပ္စုမွဴးတာ၀န္ ႏွစ္လေလာက္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တပ္ရင္းမွာ ေပမီွေဒါက္မီွ တပ္စုမွဴးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါၿပီ။

ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းဟာ ဖာပြန္ဖက္ကို ခ်ီတက္ရပါေတာ့တယ္။ ပြင့္လင္းရာသီ ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ ဖာပြန္ၿမိဳ႕ လံုၿခံဳေရးနဲ႔ ရိကၡာစုပံု ယာဥ္တန္းလံုျခံဳေရးအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖာပြန္အေရာက္ ခ်ီတက္ရမယ့္ ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တပ္စု ေရွ႕ေျပးတာ၀န္ က်ပါတယ္။ က်င့္သားရေနျပီ  ျဖစ္တဲ့အတိုင္း စံနစ္တက် ခ်ီတက္လာရင္း ဖာပြန္၀င္ခါနီး ေလယာဥ္ကြင္းန႔ဲ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္း တစ္ဖက္က ေတာင္ေၾကာကို တပ္စိတ္နွစ္စိတ္ ျဖန္႔ရွင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဓါးမကိုယ္စီ ကိုင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအုပ္စုနဲ႔ ပက္ပင္း တိုးပါေတာ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသနတ္ေတြခ်ိန္ၿပီး ကရင္လိုေမးေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြ အေျဖေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခ်ိန္ထားတဲ့ ေသနတ္ေတြ ြေအာက္ခ်ၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ သူတို႔နဲ႔အတူ ဖာပြန္ ခလရ (၁၉) တပ္ရင္းကို လိုက္သြားခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔က ဗမာလို ေျပာတာက “ကြ်န္မတို႔က ခလရ (၁၉) က ရဲေမေတြပါတဲ့”။ ခလရ (၁၉) ရဲေမေတြ ထင္းခုတ္လာတဲ့ ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္မ (၄၄) စစ္သားႀကီးေတြ ရင္ေဘာင္တန္း အသင့္တက္ရွင္းခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ဗိုလ္ေလးဘ၀မွာ မေမ့ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုပါ။

ကင္းတဲတခုအတြင္းမွ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ စစ္သည္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦး