လူအိုေတြ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာတဲ့ ဦးခင္ညြန္႔နဲ႔ …

(ဧရာ၀တီ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးခင္ညြန္႔ဟာ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ န၀ေဒး ပန္းခ်ီျပခန္း၊ န၀ေဒး ေကာ္ဖီေကာ္နာနဲ႔ န၀ေဒး အမွတ္တရ ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ေတြကို သူ႔ၿခံတြင္းမွာ ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါၿပီ။ ဦးခင္ညြန္႔ဟာ နအဖ စစ္အစိုးရလက္ထက္က တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ရာ န၀ေဒးလမ္း ၿခံအမွတ္ ၂၇ မွာ ပန္းခ်ီျပခန္းနဲ႔ ေကာ္ဖီေကာ္နာေတြ ဖြင့္လွစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိန္က ဘုန္းမီးေတာက္ခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တဦးအေနနဲ႔ အခုလို ပန္းခ်ီျပခန္းနဲ႔ ေကာ္ဖီေကာ္နာ ဖြင့္ဖို႔ ဘယ္လို စိတ္ကူးရခဲ့သလဲ၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေခါင္းေဆာင္ဘဝက အေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေန ဘာကြာျခားလဲ၊ ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲေကာ ဝင္လာဖို႔ အစီအစဥ္ရွိသလား ဆိုတာကို ဧရာ၀တီ သတင္းေထာက္ လ၀ီ၀မ္နဲ႔ နန္းသီရိလြင္တို႔က ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းထားပါတယ္။

ေမး။     ။ Art Gallery နဲ႔ Coffee corner ဖြင့္ဖို႔ ဘယ္လို စိတ္ကူးရခဲ့တာပါလဲ။


ေျဖ။     ။ ဘဘက ပန္းဆယ္မ်ိဳးကို သိပ္ၿပီးေတာ့ အေလးထားတယ္။ ဘဘ လက္ထက္တုန္းက ပန္းဆယ္မ်ိဳးျပပြဲကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အင္ဗိြဳင္းခန္းမမွာ လုပ္ခဲ့တာ။ ပန္းဆယ္မ်ိဳးဆိုုတာ ျမန္မာတိုု႔ရဲ႕ တကယ့္ရိုုးရာ အတတ္ပညာတမ်ိဳးပဲ။ ျမန္မာသမိုုင္း ေပၚထြန္းစ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ တကယ့္အတတ္ပညာ၊ တျခားယဥ္ေက်းမႈေတြ ယုုတ္ေလ်ာ့ ၿပီးေတာ့မွ တျခားယဥ္ေက်းမႈေတြကိုု ခိုးယူၿပီးေတာ့မွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အတတ္ပညာ မဟုုတ္ဘူး။ တကယ့္ ျမန္မာ့ရိုးရာစစ္စစ္ အတတ္ပညာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အတတ္ပညာဟာ အခုထိ ထြန္းကားလာေနတုန္းပဲ။
သိုု႔ေသာ္ျငားလည္း တခ်ိဳ႕ အတတ္ပညာေတြ နည္းနည္းေလး ညိႇဳးမိွန္သြားတာေလးေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါလည္း ေခတ္ကာလ ေျပာင္းလာတဲ့ အခါမွာ နည္းနည္းေလး ေျပာင္းလာတာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒါ ပံ့ပိုးတဲ့သူေတြ၊ ျပည္သူေတြ အားလံုုးက ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေဖာ္ထုတ္မယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ညိႇဳးမွိန္သြားစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဘဘက ပန္းဆယ္မ်ိဳးထဲကမွ ဘဘ တတ္ႏုိင္တဲ့ဟာကို ေဖာ္ထုတ္တာဟာ အေထာက္အကူ ျပဳတာပဲ။ ဒါကေတာ့ ပန္းခ်ီေပါ့ေနာ္။ ပန္းခ်ီဆိုတာကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိကိုု ဘဘ အေထာက္အကူျပဳရမယ့္ အခ်ိန္လို႔ ယူဆတယ္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ပန္းခ်ီပညာကိုု အခုခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံတကာကို စၿပီး ေျခဆန္႔ေနၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ အ၀င္အထြက္ေတြ မ်ားလာၿပီ။ ျမန္မာရဲ႕ ပန္းခ်ီေတြကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္ သူတို႔က။ စိတ္၀င္စားၿပီးေတာ့ ၀ယ္သြားၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ အဲဒီ ပန္းခ်ီေတြကို ဘဘကေနၿပီးေတာ့မွ တန္ဖိုးရွိရွိနဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ဆြဲတယ္ ဆိုတာကိုုက သူတို႔က တန္ဖိုးထားၿပီး ဆြဲတာျဖစ္တယ္။ သူတိုု႔တန္ဖိုးထားၿပီး ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီေတြကိုု တန္ဖိုးရွိရွိနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာကိုု ေရာက္သြား ေစခ်င္တယ္။ တန္ဖိုုးရွိရွိ ေရာက္သြားဖို႔ ဆုိတာကလည္း ေဟာဒီလိုု ပန္းခ်ီျပခန္းေတြ ရွိမွသာ တန္ဖိုးရွိရွိနဲ႔ ေရာက္သြားမွာပါ။ ဒီလိုုပန္းခ်ီျပခန္းေတြ မရွိဘဲနဲ႔ အိမ္မွာထားမယ္ ဆိုရင္ ပန္းခ်ီတန္ဖိုးေတြ က်သြားမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ပန္းခ်ီကားေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့လူေတြက ပန္းခ်ီေတြကို လိုက္ၿပီး ၀ယ္တယ္ေလ။ တန္ဖိုးျဖတ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ တန္ရာတန္ေၾကး မရရွာဘူးေပါ့။ မဟုုတ္ဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ တင္ရင္ တန္ရာတန္ေၾကး အျပည့္ရမယ္။ ဘဘက ဒါဆိုုရင္ Free of Charge ပဲ။ ဒီျပခန္းမွာ တင္တဲ့အတြက္ အဖိုးမယူဘူး။ မယူတဲ့အတြက္ ရြက္ပုန္းသီး ပန္းခ်ီဆရာေတြ အားလံုုး တင္လို႔ ရတယ္၊ တင္ႏုိင္တယ္၊ တင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ တင္ရင္ မေရာင္းရလည္း အရႈံးမရွိဘူး။ အရင္းပဲ။ ေရာင္းရလည္း သူတိုု႔က အျမတ္ရတယ္။

ေမး။     ။ ဒီမွာ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ လာျပခ်င္တယ္ ဆိုရင္ နာမယ္ႀကီးမွ လာျပလို႔ ရလား။ ဘယ္သူမဆို လာျပလို႔ ရလား။

ေျဖ။     ။ န၀ေဒး ပန္းခ်ီျပခန္းက ဘာမွမခြဲျခားဘူး။ လူသားအားလံုုး လူ႔အခြင့္အေရး ရွိတယ္ေလ။ မဟုုတ္ဘူးလား။ မခြဲျခားဘူး။ ဒီမွာ လာၿပီးျပခ်င္တဲ့ လူက နာမည္ႀကီးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ နာမည္မႀကီးတဲ့ သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္းပဲ ပန္းခ်ီဆရာ အစစ္ေတာ့ ျဖစ္ရမယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ အတုေတာ့မရဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာအစစ္ဆိုရင္ ဒီမွာလာၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ တင္လို႔ရမလဲ ဆိုတာကို လာေဆြးေႏြးၿပီးရင္ တင္လို႔ရတာေပါ့။

ေမး။     ။ ဦးခင္ညြန္႔က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြထဲက ပန္းခ်ီဆရာေတြကို သူတို႔အတြက္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒီျပခန္း သံုးခြင့္ေပးမယ္လို႔ လူမႈ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြမွာ သတင္းထြက္ေနပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား။

ေျဖ။     ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားရယ္လို႔ေတာ့လည္း တခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ ဘဘရဲ႕ ပန္းခ်ီျပခန္းမွာ ဘာမွ ခြဲျခားမႈမရွိဘူး။ ဘာမွ ကန္႔သတ္မႈမရွိဘူး။ အားလံုးျပလို႔ရတယ္။

ေမး။     ။ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ အေျခအေန အတြင္းမွာ ဒီလို အေျခအေန ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လို ျပင္ဆင္ခဲ့ရလဲ။

ေျဖ။     ။ ဘဘဟာ နဂိုကတည္းက ဒီယဥ္ေက်းမႈ အႏုုပညာေတြကို ျမတ္ႏိုးတယ္ကြဲ႕။ ဘဘလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဘရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကိုု တဘက္က ဖန္တီးရတာေပါ့။ ဘဘခ်မ္းသာတဲ့ သူမဟုုတ္ဘူး။ ဘဘတခ်ိန္တုုန္းက လာဘ္စား ခဲ့တဲ့သူလည္း မဟုုတ္ဘူး။ အျမတ္ႀကီးစား လုပ္ခဲ့တဲ့သူလည္း မဟုုတ္ဘူး။ စီးပြားေရး သမားေတြကို ေပါင္းေဖာ္ၿပီးေတာ့မွ စီးပြားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လူစားလည္း မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘဘ လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ဘဘရဲ႕ မိသားစု ရပ္တည္ေရး အတြက္ စၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဒါပထမဦးဆံုး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ ပထမဦးဆံုး လူမႈေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မွာ ဒါက ဒုတိယ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ပထမ ေျခလွမ္းက ဘဘၿမိဳ႕မွာ ေရႊေမွာ္၀န္း ေဖာင္ေဒးရွင္းကိုု ထူေထာင္ထားတယ္။ အဲဒါက ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အေထာက္အကူ ျပဳဖိုု႔အတြက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္မွာ စၿပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ ဒါက ဒုတိယေျခလွမ္းပဲ။ ဒုတိယ ေျခလွမ္းမွာ ဘဘေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ကြယ္။ အခုလည္း ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေအးခ်မ္းေအာင္လို႔ ဒါေလးကိုု ထူေထာင္လုိက္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေအးခ်မ္းမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ ဒါေလးကို တည္ေဆာက္ရတာ ျဖစ္တယ္။

ေမး။     ။ အခုလို ပန္းခ်ီျပခန္းနဲ႔ ေကာ္ဖီေကာ္နာ လုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူထုနဲ႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ထိေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေရာ ပါပါ သလား။

ေျဖ။     ။ လံုး၀မပါဘူး။ ဘာဆိုင္လို႔ လူထုနဲ႔ ထိေတြ႔ရမွာလဲ၊ တိုက္ရိုက္ေမးလိုက္၊ ဘဘ ႏုိင္ငံေရး လုပ္မလား မလုပ္ဘူးလား ဆိုတာ ေမးလုိက္။ ႏိုင္ငံေရး လံုး၀မလုပ္ဘူး၊ လံုး၀မလုပ္ဘူး၊ လံုး၀မလုပ္ဘူး။ ၃ ႀကိမ္တိတိ ေျဖတယ္ေနာ္။ အဲဒါဆိုရင္ ေမးစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ ဘဘ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ ထူေထာင္မွာေလ။ လူထုနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ဆိုရင္ ဘဘ အျပင္ထြက္မွာေပါ့။ အျပင္ထြက္ၿပီး ေတြ႔ေတာ့မွာေပါ့။ ဘဘရဲ႕ ၿခံ၀န္းထဲမွာေလ၊ ဘဘရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ကိုု တည္ေဆာက္တာ။ ဘဘ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ လုံး၀ ႀကံရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ အရင္တုန္းကလည္း ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္က တာ၀န္ေပးလို႔ ဘဘႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာ။ အခုဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားဘူး။ ဘဘ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တာ ႏုုိင္ငံေတာ္မွာ ၄၅ ႏွစ္။ ဘဘ အသက္ႀကီးလာၿပီ။ ဘဘ အသက္ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီထင္လဲ၊ ၇၄ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ရမယ့္ အသက္အရြယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဘဘ ခံယူတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ဘာသာေရး လုပ္ရမယ္။ လူမႈေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ေသဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ နီးလာၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ့္ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရး လုုပ္ရမွာက လူငယ္ေတြ၊ လူလတ္ေတြ၊ ေနာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ။ သူတို႔အတြက္ ႏုိင္ငံေရး လုုပ္ရမယ့္အခ်ိန္။ ဘဘတိုု႔ဘ၀က အိုတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားၿပီ။ အိုတဲ့ဘ၀မွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားဖို႔ မေကာင္းဘူးေပါ့ကြယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘဘခံယူခ်က္က အဲဒီလိုုမ်ိဳးပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘဘက လူမႈေရးလုုပ္မယ္၊ ဘာသာေရး လုပ္မယ္၊ ကုသိုလ္ေရး ကိစၥပဲ လုပ္မယ္။ အကုသိုလ္ကိစၥ မစဥ္းစားဘူး။

ေမး။     ။ အခု Art Gallery နဲ႔ Coffee Corner လုပ္တာက ဒုတိယေျခလွမ္း ဆိုရင္ တတိယေျမာက္က ဘာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားပါသလဲ။

ေျဖ။     ။ တတိယ ဆိုတာကေတာ့ ဒီအႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘဘ အတိုုင္းအတာနဲ႔ ပံ့ပိုးဖို႔ ကူညီဖို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္း ရွိလာရင္ လူမႈေရး ကိစၥေတြကို ဘဘ စိတ္၀င္စားတယ္၊ လူသားခ်င္း စာနာစိတ္နဲ႔ ကူညီမယ္၊ ပံ့ပိုးမယ္၊ ဒါကတတိယအဆင့္။

ေမး။     ။ အရင္တုန္းက အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ရာထူးႀကီး၊ တာ၀န္ႀကီးေနရာ တခုကေန ပါ၀င္ အမႈထမ္းခဲ့ၿပီးေတာ့ အခု သာမန္လူ တဦး အျဖစ္ ဘယ္လို ကြာျခားလဲ။

ေျဖ။     ။ ဟာ ေအးခ်မ္းတာေပါ့ကြယ္။ အစိုးရ အလုပ္ဆိုတာ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ တာ၀န္ဆိုတာ သိပ္ႀကီးေလးတာ။ ဘဘ အခုေနရတဲ့ ဘ၀နဲ႔ အရင္တုန္းက ဆိုရင္ အရင္တုန္းက တာ၀န္ သိပ္ႀကီးတာေပါ့ကြယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္ ယူရတယ္ဆိုတာ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အခက္အခဲေပါင္း အမ်ားႀကီးလည္း ေတြ႔ရမွာပဲ။ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြလည္း အမ်ားႀကီး လုပ္ရတာပဲ။ အမ်ားႀကီး ကြာျခားပါတယ္။ အခုဘ၀ကေတာ့ ေအးခ်မ္းတယ္။ မိသားစုဘ၀ဆိုတာ ေအးခ်မ္းတယ္၊ ဘယ္လိုမွ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ မရဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ကို စီမံခန္႔ခြဲတယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ခက္ခဲပါတယ္။ ဘဘ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္၊ အခုေနာက္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကို။

ေမး။     ။ ဦးခင္ညြန္႔ တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္က ေဒသအလုိက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲမႈေတြ ျဖစ္လာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒါေတြ ပ်က္သြားၿပီးေတာ့ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ထပ္လုပ္ ေနၾကတာေတြရွိတယ္။ အခုလက္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လို ျမင္လဲ။ ဘယ္လို လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ။

ေျဖ။     ။ အခုလုပ္ေနတာက သြားေ၀ဖန္ဖို႔ မသင့္ဘူးကြဲ႔။ သူတို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာေလ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရဖိုု႔အတြက္ မဟုတ္ဘူးလား။ ႀကိဳးစားေနၾကတာေလ။ ဒါ သူတို႔က ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာေလ။ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေနတာကို ဘဘက ေ၀ဖန္ရင္ ဒါအမွန္အကယ္ ေ၀ဖန္တဲ့သူ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးကြဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဒါကိုု ဘဘက ေ၀ဖန္လို႔ မရဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ ေ၀ဖန္ဖိုု႔ မသင့္ဘူး။ သူတို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာေလ။ ဟိုဘက္ကလည္း သံသယကင္းတယ္၊ ဒီဘက္ကလည္း သံသယ ကင္းတယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရၾကမွာပဲ။ ေ၀ဖန္ရင္လည္း ဒါေ၀ဖန္တဲ့သူက အမွန္တရား ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေ၀ဖန္တဲ့သူပဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။

ေမး။     ။ တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္တုန္းက ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြအေပၚ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရလား။

ေျဖ။     ။ တိုုင္းျပည္အတြက္ ငါလုပ္ရတယ္။ ငါလုပ္တဲ့အခါ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒီခံစားခ်က္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါကို လက္မေထာင္ ၿပီးေတာ့ ငါလုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္တယ္၊ ငါ့ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ခံစာခ်က္မ်ိဳး ဘဘမွာ မရွိဘူး။

ေမး။     ။ ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အစိုးရလက္ထက္ တုန္းက ဘာလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ရွိခဲ့လား။

ေျဖ။     ။ ဘဘ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သူ႔က႑နဲ႔ သူေပါ့ကြယ္။ ဒါကေတာ့ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္တာေပါ့ကြယ္။     ။